Ένας Πικραμμένος για τους ...πικραμένους!

Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτης Πικραμμένος, αναλαμβάνει χρέη υπηρεσιακού πρωθυπουργού στη χώρα.
Μετά από 60 λεπτά ολοκληρώθηκε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αντικείμενο τη συγκρότηση υπηρεσιακής κυβέρνησης, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές.

Υπηρεσιακός πρωθυπουργός ορίστηκε ο πρόεδρος του ΣΤΕ, Παναγιώτης Πικραμμένος. Ο κ. Πικραμμένος αναμένεται να συγκροτήσει μόνος του τη σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης και σκοπός του θα είναι να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Ιούνιο.



Ποιος είναι ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός
Ο Παναγιώτης Πικραμμένος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και είναι γιός του Όθωνα Πικραμμένου, ιδιοκτήτη της «Εταιρίας Ελληνικού και Ξένου Τύπου», με καταγωγή από την Πάτρα. Σπούδασε νομικά στην Νομική Σχολή Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με αντικείμενο το Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Παρισίων ΙΙ (Paris II).

Η δικαστική του καριέρα άρχισε και τυπικά με τον διορισμό του στις 5 Ιουνίου 1976 ως εισηγητή του Συμβουλίου της Επικρατείας. Δύο χρόνια αργότερα προήχθη σε πρωτοδίκη, το 1981 σε πάρεδρο και το 1993 σε σύμβουλο. Το 2007 προήχθη σε αντιπρόεδρο υπαγόμενος στο Ε΄ τμήμα του ΣτΕ, ενώ το 2010 ανέλαβε την προεδρία του ανώτατου δικαστηρίου. Η θητεία του εκπνέει το 2014 όταν και θα ακολουθήσει η συνταξιοδότησή του.

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος την περίοδο 1992-1993 εργάστηκε στο νομικό γραφείο του πρωθυπουργού, ενώ την περίοδο 2005-2010 διετέλεσε γενικός διευθυντής της Εθνικής Σχολής Δικαστών. Έχει πάρει μέρος σε αρκετές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές καθώς και σε πολλές σημαντικές αποφάσεις του Ε' τμήματος του ΣτΕ.

Έκρινε αντισυνταγματική την προσωποκράτηση για χρέη, ενώ ήταν εισηγητής στην υπόθεση του δασικού νόμου (2003), στην υπόθεση του Μουσείου της Ακρόπολης και στην υπόθεση του γηπέδου της ΑΕΚ, απαγορεύοντας την κατασκευή του.

Παράλληλα, ήταν εισηγητής στην προστασία της Λαυρεωτικής από οικοδομικές επεκτάσεις, ενώ τέλος, στην υπόθεση των ταυτοτήτων είχε υποστηρίξει ότι το Σύνταγμα δεν επιβάλλει, αλλά ούτε απαγορεύει την υποχρεωτική ή προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος σε αυτές.