Συγκλονιστική επιστολή της μάνας που γι αυτήν η ελπίδα πέθανε πρώτη

από **HERMAN** 27/10/2012, 4:47 pm

Ίσως στην παρακάτω επιστολή να δείτε πολλοί από σας το πρόσωπο της φίλης σας ,της γνωστής σας , του συγγενής σας ίσως να δείτε και τον ίδιο σας τον εαυτό. Το σίγουρο είναι ότι μια τέτοια εικόνα που μας περιγράφει προσβάλει την ελληνική κοινωνία γιατί δεν μπορεί να φτάσει η ελληνική οικογένεια εκεί.
Αγαπητή μου….
Θυμάμαι που σας είχα ακούσει να λέτε πριν δύο χρόνια σε μια συζήτηση στην τηλεόραση για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία ,στις δουλειές μας στην ζωή μας στην ψυχή μας. Τότε σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα για να το λέει κάτι ξέρει αφού έχει δει τόσα πολλά στην ζωή της και στον κόσμο που ταξιδεύει.
Αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν ήταν για μένα σημαντικά διότι είχα βάλει κάποιες άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου. Τα δύο μου παιδιά και την ψυχική μου υγεία.
Τουλάχιστον μέσα στις δυσκολίες χαμογελούσα και δεν τα έπαιρνα όλα στα σοβαρά λέγοντας μέσα μου ότι η ζωή δίνει πάντα τις λύσεις φτάνει να την αντιμετωπίζουμε με θετική ενέργεια, όπως ακριβώς λέγατε κι εσείς σε αυτήν την τηλεοπτική κουβέντα.
Σήμερα για να μην σας κουράζω ο γιος μου είναι στην τρίτη λυκείου και η κόρη μου στην δευτέρα τάξη του λυκείου η διαδρομή μας μέχρι εδώ δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η διαδρομή μας από δω και πέρα.
Ενώ η ελπίδα πεθαίνει τελευταία εγώ αναγκάζομαι να σταματήσω τα φροντιστήρια των παιδιών μου διότι δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για το εισιτήριο του λεωφορείου τους.
Ο γιος μου ειδικά που δίνει φέτος πανελλήνιες για να μπει ιατρική και να προσφέρει αυτά που δεν του προσφέρανε όσο καιρό περίμενε στη λίστα των νεφροπαθών για μεταμόσχευση δεν ξέρω αν τα καταφέρει.
Η κόρη μου σταμάτησε να χαμογελάει κι εγώ άρχισα να μην κοιμάμαι πια τα βράδια. Τους τελευταίους 5 μήνες δεν με πληρώνουν από την εταιρεία στην οποία δουλεύω γιατί δεν υπάρχουν λένε…
Εγώ όμως πηγαίνω για να μην χάσω τα λεφτά μου αν κάποια μέρα μας πληρώσουν.
Σταμάτησα να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό που είχα και τώρα το πουλάω και ότι πιάσει. Σύζυγος δεν υπάρχει και στην δουλειά καθημερινά υπάρχουν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που τους βλέπω να σωριάζονται από την πείνα . Τους πηγαίνω από αυτά που τρώμε κι εμείς στο σπίτι. Από τα κουλούρια τα μπαγιάτικα που μας δίνει ο διπλανός φούρνος δώρο γιατί δεν τα χρειάζεται , να τον έχει καλά ο Θεός , και μετά μακαρόνια ρύζι και σούπες από κρεμμύδι. Αν μου κόψουν το ρεύμα δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά δεν θέλω να τα αγχώνω….
Φαντάζομαι ότι υπάρχουν κι άλλες μανάδες σαν εμένα που ντρέπονται να δουν τα παιδιά τους στα μάτια γιατί νιώθουν ότι δεν τα προστάτεψαν.
Φαντάζομαι ότι υπάρχουν κι άλλες μανάδες που δεν σηκώνουν πια το κεφάλι ψηλά γιατί γι αυτές η ελπίδα πέθανε πρώτη και όχι τελευταία. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας παρακαλώ γι αυτό το ότι η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ; "

πηγη: newsbomb.gr