BLUE RUIN ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΛΙΜΜΕΝΑ

από **HERMAN** 8/11/2014, 8:53 pm

BLUE RUIN ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΗΠΑ / 2014

Σκηνοθεσία : Τζέρεμι Σολνιέ

Παίζουν : Μέικον Μπλερ, Ντέβιν Ράτρεϊ, Έιμι Χάργκριβς, Κέβιν Κόλακ, Ιβ Πλαμ, Ντέιβιντ Γ. Τόμσον

Ένα σκοτεινό φιλμ σιωπηλής βεντέτας που όμως δεν ακολουθεί σχεδόν κανένα απ τα κλισέ εκδίκησης του εμπορικού αμερικανικού κινηματογράφου κι αυτό είναι που την κάνει εντελώς ενδιαφέρουσα και απολαυστική. Απ' την αρχή μαθαίνουμε πως αυτή η άγρια και αιματηρή βεντέτα θα γίνει χωρίς την αστυνομία και χωρίς δημοσιότητα. Μεταξύ των δύο πλευρών. Σιωπηλά, επικίνδυνα, με αγριότητα και πολύ πόνο.

Ο Ντουάιτ Έβανς είναι ένας μυστηριώδης άστεγος που ζει στο περιθώριο μαζεύοντας τροφή απ τα σκουπίδια, ανοίγοντας σπίτια για να κάνει μπάνιο. Το αυτοκίνητο του, μια μπλε Πόντιακ, είναι το σπίτι του, ένα σκουριασμένο σκαρί, γεμάτο τρύπες από σφαίρες. Στον αντίποδα της περιθωριοποιημένης ύπαρξης του Ντουάιτ βρίσκεται η οικογένεια των Κλίλαντ. Οργανωμένοι, δεμένοι μεταξύ τους, πλούσιοι οπλισμένοι και επικίνδυνοι. Κάποια στιγμή ο Ντουάιτ μαθαίνει πως ένας Κλίλαντ, ο άνθρωπος που δολοφόνησε τους γονείς του πριν είκοσι χρόνια αποφυλακίστηκε. Τότε τον ξυπνάει η ιδέα της εκδίκησης. Αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον δολοφόνο μόνος του, αν και από όπλα έχει μαύρα μεσάνυχτα. Γι αυτό και θα ξεκινήσει με ότι πιο πρόχειρο διαθέτει. Ένα κουζινομάχαιρο. Σιγά σιγά μπαίνει μέσα στο αιματηρό πνεύμα του φόνου και με τη σειρά του κι αυτός γίνεται στόχος των Κλίλαντ. Η αντεκδίκηση θα τον φέρει σε επαφή με παλιούς φίλους και την αδελφή του που είναι κι αυτή υποψήφια για θάνατο. Σ' αυτό το φιλμ δεν υπάρχουν αλληγορίες και φιλοσοφίες γύρω απ τη ζωή το θάνατο και την εκδίκηση. Ολ' αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον σκηνοθέτη που προτιμά να αφήσει το ταλέντο του να ξετυλιχτεί στην εικόνα και στη δράση και να μας παρουσιάσει μια αρκετά μοναχική περιπέτεια φόνου και αντεκδίκησης.

Λίγα ακόμα λόγια για την παραγωγή

Τα γυρίσματα του «Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» ήταν μια οικογενειακή υπόθεση, αφού η υποστήριξη φίλων και συγγενών ήταν οι κύριοι πόροι χρηματοδότησης της ταινίας. Για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Τζέρεμι Σολνιέ αυτή η βοήθεια ήταν καθοριστική για τη μοίρα της ταινίας: κάποια γυρίσματα έγιναν στο πατρικό του στη Βιρτζίνια, δανείστηκε την σαραβαλιασμένη Πόντιακ των γονιών του, που αποτελεί βασικό χαρακτήρα της ταινίας, για γυρίσματα 30 ημερών σε τέσσερις πολιτείες, και απευθύνθηκε στον Μέικον Μπλερ, τον καλύτερο του φίλο για περισσότερα από 25 χρόνια, για να υποδυθεί τον κεντρικό ήρωα, Ντουάιτ Έβανς.

Ο Σολνιέ ήθελε να φτιάξει ένα θρίλερ εκδίκησης που να συνδυάζει δραματικό ρεαλισμό και διαδικαστική λεπτομέρεια. «Αρχικά ήθελε να εστιάσει στα μικρά καθημερινά βήματα που κρατούν ζωντανό τον Ντουάιτ,» λέει ο Μπλερ. «Το ψάρεμα, η συλλογή κονσερβοκουτιών, η αναζήτηση φαγητού – όλα αυτά τα κοινότυπα που δίνουν πληροφορίες στον θεατή και αφαιρούν σταδιακά το μυστήριο από τον χαρακτήρα μέχρι που τα κίνητρα του γίνονται πιο ξεκάθαρα.»

Ο Μπλερ περιγράφει τον κεντρικό ήρωα Ντουάιτ Έβανς σαν ένα άστεγο που είναι τόσο τραυματισμένος από ένα γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, ώστε εγκαταλείπει την κοινωνία και ζει μια μοναχική ζωή ψάχνοντας για φαγητό στα σκουπίδια στις ακτές του ανατολικού Ντέλαγουεαρ. Η ταινία ξεκινά σε απόλυτη ησυχία δείχνοντας έναν καταβεβλημένο Ντουάιτ που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα στην καθημερινή του ζωή. Όσο όμως η ταινία προχωράει και αποκαλύπτονται περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν του ήρωα, το «Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» αλλάζει πορεία και ανεβάζει την ένταση, και στο τελευταίο μέρος αποκτά χαρακτηριστικά θρίλερ αλλά και οικογενειακού μελοδράματος.

Η ταινία προέκυψε από μια συνεργασία ανάμεσα σε δύο παιδικούς φίλους από την Βιρτζίνια, τον Σολνιέ και τον Μπλερ, που έκαναν μαζί ταινίες από την έκτη δημοτικού με μια δανεική VHS κάμερα. Για το «Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» ο Σολνιέ είχε δύο βασικούς στόχους: πρώτον, να προβάλλει την ικανότητα του ως σκηνοθέτης και δεύτερον, να προβάλλει την επιδεξιότητα του Μπλερ ως ηθοποιού. «Επίσης χρειαζόμασταν μια δουλειά,» παραδέχεται. «Σχεδίασα ολόκληρη την ταινία γύρω από τον Μπλερ και βασίστηκα στην συγκρατημένη και συναισθηματική ερμηνεία του, αλλά και στην «άφθαρτη» φύση του – πέρναγε μέσα από τζάμια, πηδούσε από παράθυρα, έπινε αίμα και άντεξε ένα αρκετά εξουθενωτικό γύρισμα.»

iefimerida.gr