Το Κράκεν υπάρχει στα αλήθεια;

Το Κράκεν είναι μυθικό κεφαλόποδο πλάσμα/τέρας της θάλασσας και ανήκει στους Σκανδιναβικούς θρύλους. Σύμφωνα με νορβηγικές ιστορίες, το Κράκεν κατοικεί στις ακτές της Νορβηγίας και της Γροιλανδίας και τρομοκρατεί όσους ναυτικούς τύχει να περάσουν απο κοντά του. Οι αρχές λένε ότι ο μύθος μάλλον ήρθε με τα χρόνια απο την θέαση γιγαντιαίων καλαμαριών που μπορούν να φτάσουν εως και 15 μέτρα (50 πόδια) μάκρος.

Αναφορές

Από τις πιο γνωστές αναφορές που έχουν γίνει στο μυθικό Κράκεν είναι οι εξής:

Ο διάσημος Σουηδός φυσιοδίφης Κάρολος Λινναίος (18ος αιώνας ), περιέλαβε το Κράκεν στην πρώτη έκδοση του καταλόγου φυσικού συστήματος Systema Naturae από το 1735. Εκεί έδωσε στο ζώο την επιστημονική ονομασία Microcosmus, αλλά το παρέλειψε σε μεταγενέστερες εκδόσεις του καταλόγου.

Το Κράκεν περιγράφηκε εκτενώς από τον Erik Pontoppidan, επίσκοπο του Bjørgvin[5], (μία απο τις 11 μητροπόλεις που αποτελλούν την εκκλησία της Νορβηγίας) στο «Det første Forsøg paa Norges naturlige Historie, Κοπεγχάγη, 1752[6] («Η πρώτη απόπειρα στη φυσική ιστορία της Νορβηγίας»).

Ο Σουηδός συγγραφέας Jacob Wallenberg περιέγραψε το kraken στο έργο του 1781 Min son på galejan ("Ο γιος μου στο μαγειρείο").

Εμφάνιση και προέλευση

Από τα τέλη του 18ου αιώνα, το Κράκεν έχει απεικονιστεί με διάφορους τρόπους, κυρίως ως μεγάλο πλάσμα που μοιάζει με χταπόδι, και συχνά υποστηρίζεται ότι το Κράκεν που αναφέρει ο επίσκοπος Pontoppidan μπορεί να βασίστηκε στις αναφορές των ναυτικών για γιγαντιαία καλαμάρια.[6]

Στις πρώτες περιγραφές, όμως, τα πλάσματα περιγράφηκαν ότι έμοιαζαν περισσότερο με καβούρια παρά χταπόδια, και γενικά διέθεταν χαρακτηριστικά που σχετίζονται με μεγάλες φάλαινες και όχι με γιγαντιαία καλαμάρια[8].

Κατά τα λεγόμενα "μαρτύρων" κάποια από τα σημάδια το ότι το Κράκεν είναι αληθινό είναι οι υποθαλάσσιες ηφαιστειακές δραστηριότητες, φυσαλίδες που έρχονται από τον βυθό στην επιφάνεια του νερού, ξαφνικά και επικίνδυνα ρεύματα και η εμφάνιση νέων βραχονησίδων

Μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Deep Sea Research Part 1: Oceanographic Research Papers, διερευνά γιατί αυτοί οι γίγαντες του βυθού είναι τόσο σπάνιο να βρεθούν και εξηγεί πώς μια ομάδα ερευνητών μπόρεσε να τραβήξει τα πρώτα πλάνα του A. dux (Κράκεν) στον φυσικό του βιότοπο το 2012 και πάλι το 2019 στον Κόλπο του Μεξικού.

Μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Deep Sea Research Part 1: Oceanographic Research Papers, διερευνά γιατί αυτοί οι γίγαντες του βυθού είναι τόσο σπάνιο να βρεθούν και εξηγεί πώς μια ομάδα ερευνητών μπόρεσε να τραβήξει τα πρώτα πλάνα του A. dux (Κράκεν) στον φυσικό του βιότοπο το 2012 και πάλι το 2019 στον Κόλπο του Μεξικού.

Το γιγαντιαίο καλαμάρι έχει γίνει μέρος της λαογραφίας εδώ και χιλιάδες χρόνια, εμπνέοντας ιστορίες τρομερών κράκεν με σώματα τόσο μεγάλα όσο και το μέγεθος ενός νησιού. 



Στην πραγματικότητα, το A. Dux, όπως ονομάζεται, είναι μικρότερο, αλλά ικανό να φτάσει σε μήκος περίπου 46 πόδια - περίπου το μήκος ενός ημιρυμουλκούμενου.

Ωστόσο, παρά το μέγεθός του, αυτά τα κεφαλόποδα σχεδόν ποτέ δεν φαίνονται στο νερό. Οι περισσότερες παρατηρήσεις κράκεν προέρχονται από νεκρά ή πεθαμένα καλαμάρια που ξεπλένονται στις ακτές ή παγιδεύονται σε δίχτυα τράτας βαθέων υδάτων. 

Αυτό άλλαξε τελικά το 2012, όταν μια ομάδα επιστημόνων της θάλασσας μαγνητοσκόπησε ένα νεαρό A. dux στο φυσικό του περιβάλλον, περίπου 2.000 πόδια (630 μ.) Κάτω από τη θάλασσα νότια της Ιαπωνίας.



Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, η ικανότητα αποφυγής που έχει το κράκεν οφείλεται, εν μέρει, στα τεράστια μάτια του.

Τα γιγαντιαία καλαμάρια μπορούν να ζήσουν χιλιάδες πόδια κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού. Πολύ λίγο φως του ήλιου φτάνει σε τέτοιο βάθος, οπότε το γιγαντιαίο καλαμάρι αναπτύχθηκε με τα μεγαλύτερα μάτια στο ζωικό βασίλειο. 

Κάθε κράκεν έχει μέγεθος τόσο μεγάλο όσο μία μπάλα του μπάσκετ - περίπου τρεις φορές τη διάμετρο από οποιοδήποτε άλλο ζώο, ανέφερε το Live Science.



Τα τεράστια μάτια αφενός βοηθούν τα γιγαντιαία καλαμάρια να κινηθούν στον βαθύ, σκοτεινό ωκεανό, αφετέρου πιθανώς να τα κάνουν πιο ευαίσθητα στο φως που έχουν οι θαλάσσιοι ερευνητές στις υποβρύχιες κάμερές τους, σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης. 

Αυτή η ευαισθησία θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί τα γιγαντιαία καλαμάρια είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν στο φυσικό τους περιβάλλον. 

Προκειμένου οι ερευνητές να καταφέρουν να τα πλησιάσουν, έσβησαν τα φώτα από τις κάμερες του υποβρυχίου τους, που ονομάζεται «Μέδουσα». Αφού έφτασε στα επιθυμητά βάθη, η «Μέδουσα» απενεργοποίησε τα φώτα της και σταμάτησε να κινείται, επιτρέποντας στα πλάσματα του βυθού να το πλησιάσουν. 



Στην κάμερά υπήρχε μόνο ένα αμυδρό κόκκινο φως αντί για τα έντονα λευκά φώτα που χρησιμοποιούνται συνήθως σε αποστολές σαν αυτές, αξιοποιώντας μια φυσική αχρωματοψία βαθέων υδάτων.

«Πολλά είδη βαθέων υδάτων, συμπεριλαμβανομένου του καλαμαριού, έχουν μονοχρωματικά οπτικά συστήματα που είναι προσαρμοσμένα περισσότερο στο μπλε [φως] παρά στο κόκκινο φως μεγάλου μήκους κύματος», έγραψαν οι ερευνητές στη μελέτη. 

«Η χρήση του κόκκινου φωτός μπορεί επομένως να είναι μια λιγότερο ενοχλητική μέθοδος για τον φωτισμό ειδών βαθέων υδάτων για βιντεοσκόπηση.»

Έτσι, οι επιστήμονες κατάφεραν να φωτογραφήσουν και να βιντεοσκοπήσουν από κοντά το κράκεν που εντοπίστηκε στον Κόλπο του Μεξικού. 



Όπως φαίνεται στο βίντεο, το γιγαντιαίο καλαμάρι προσπάθησε να επιτεθεί στο βραχίονα της κάμερας της «Μέδουσας» με τα πλοκάμια του με την ελπίδα να πάρει σπίτι ένα ωραίο γεύμα. Αυτή η επίθεση επέτρεψε στην ομάδα να μετρήσει τα πλοκάμια του καλαμαριού, τα οποία έφταναν σε μήκος περίπου τα 6 πόδια ή 1,8 μέτρα.

ΠΗΓΗ:wikipedia.org
ΠΗΓΗ: skai.gr

Είναι παρόλα αυτά, το μυθικό κράκεν; ...