Τί είναι και τί δεν είναι δημοσιογραφία...

από **LEFTERIS** 8/4/2013, 5:37 pm

Παίζει η δημοσιογραφία να είναι το επάγγελμα που οι πιο πολλοί αγαπούν να μισούν και να κράζουν, αλλά κρυφά θέλουν όλοι να το ακολουθήσουν. Έχουν σκεφτεί άραγε τί περιλαμβάνει αυτή η λέξη, πόσες ευθύνες κουβαλάει πάνω της και πόση δυσκολία κρύβει πίσω της;

Δεν έχω εργαστεί ποτέ ως δημοσιογράφος αν και έχω πάρει τις κατάλληλες γνώσεις, το δηλώνει άλλωστε και το πρώτο μου πτυχίο. Έχω όμως δικούς μου ανθρώπους που ζουν γι’ αυτό το επάγγελμα και πολύ στενοχωριέμαι όταν βλέπω να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τον κάθε έναν που ξύπνησε ένα πρωί και δήλωσε δημοσιογράφος. Δεν αρκεί να ξέρεις να γράφεις. Πρέπει να ξέρεις και άλλα πράγματα. Και αυτά δεν στα μαθαίνει μια οποιαδήποτε σχολή, πρέπει να πας σε μία εξειδικευμένη. Δεν μπορείς να πας να γίνεις νομικός και να πεις ότι μετά θα γίνω δημοσιογράφος. Σου λείπουν βασικές γνώσεις.

Μήπως όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τί είναι δημοσιογραφία; Ή μήπως τί ΔΕΝ είναι; Η αρθρογραφία ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία. Η αρθρογραφία, ναι θέλει ταλέντο, ναι μπορεί να θέλει και κάποιες εξειδικευμένες γνώσεις (που μπορεί να έχει ένας γιατρός για παράδειγμα), μπορεί να δημοσιεύεται (το πρώτο συνθετικό της λέξης δημοσιογραφία), αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Επίσης, το σχόλιο ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία. Το να βγαίνει να γράφει ο κάθε ένας σχόλιο για ό,τι του κατεβαίνει στον εγκέφαλο, δεν είναι δημοσιογραφία. Η παρουσίαση ειδήσεων και η παρουσία στα κανάλια και στα πάνελ ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία (η δουλειά πίσω από αυτά είναι). Έχουμε συνδέσει από την εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης την εικόνα με τη δημοσιογραφία, γιατί αυτό συνηθίσαμε να βλέπουμε στο γυαλί. Κακώς. Και φυσικά κακώς θεωρούμε ότι οι δημοσιογράφοι είναι το ίδιο με τις τηλεπερσόνες και το μόνο που κάνουν είναι να εκφωνούν ειδήσεις και να σχολιάζουν κουτσομπολιά (και να πληρώνονται και τρελά, κάποτε τουλάχιστον).

Η δημοσιογραφία είναι μια ολόκληρη θεωρία, είναι έρευνα, είναι ρεπορτάζ. Καταρχάς, δεν είναι ποτέ ανώνυμη. Αυτός που γράφει το κείμενο, από κάτω θα βάλει το όνομά του και θα πάρει και την καλή και την κακή κριτική. Μπορεί ακόμα να έχει και προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Δεν έχει σημασία, πρέπει να έχει την ευθύνη αυτού που γράφει. Αν δεν μπορεί να το αντέξει, ας μην το γράψει. Ανώνυμα άρθρα δεν υπάρχουν, δεν πρέπει να υπάρχουν. Αυτή είναι η λογοδοσία του δημοσιογράφου, το μόνο που μένει κρυφό είναι το όνομα της πηγής, το οποίο και προστατεύεται. Γιατί ο σωστός δημοσιογράφος δεν φοβάται να βάλει το όνομά του κάτω από το κείμενο; Γιατί έχει ακολουθήσει την πρέπουσα σειρά ενεργειών για να βεβαιώσει ότι αυτό που γράφει είναι σωστό. Έχει εξακριβώσει το γεγονός, το έχει επαληθεύσει και ΜΕΤΑ το έχει δημοσιεύσει. Δεν το βγάζει ανώνυμα, σαν μία ΦΗΜΗ να δει τι ψάρια πιάνει και αν πετύχει βγαίνει και λέει ότι το έγραψε αυτός.

Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς γιατί αυτά τα ιστολόγια που έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια δεν είναι δημοσιογραφία. Το να κάνουν αντιγραφή μια είδηση, δεν είναι δημοσιογραφία. Το να κάνουν ανώνυμα σχόλια δεν είναι δημοσιογραφία. Το να δημοσιεύουν φωτογραφίες με τραυματισμένους ανθρώπους την ώρα που γίνεται ένα ατύχημα δεν είναι δημοσιογραφία, ούτε αυτοί που τράβηξαν την φωτογραφία την ώρα που έγινε το συμβάν είναι δημοσιογράφοι-πολίτες (μας αρέσει αυτό το νέο φρούτο, η δημοσιογραφία των πολιτών…Μόνο που το έχουμε καταλάβει λίγο στραβά...). Αν ήταν δημοσιογράφοι, δεν θα δημοσίευαν τη φωτογραφία του τραυματισμένου ανθρώπου γιατί θα ήξεραν ότι απαγορεύεται από τον νόμο αν δεν έχουν τη συγκατάθεσή του. Αλλά…στου κούφου την πόρτα…

Θα μπορούσα να γράφω ώρες και να δικαιολογώ αυτά που λέω, αλλά θα ήμουν κουραστική. Έχω άλλωστε ξοδέψει άπειρη ώρα στο πληκτρολόγιο να εξηγώ γιατί πρέπει να πας σε μία κατάλληλη σχολή για να γίνεις δημοσιογράφος και όχι οπουδήποτε αλλού. Τόσα ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΙΕΚ και Εργαστήρια υπάρχουν. Αυτά θα σου δώσουν τις γνώσεις, σε διαφορετικό επίπεδο το κάθε ένα, αλλά θα στις δώσουν παραπάνω από όσο θα στην έδινε ένα πτυχίο Πολιτικών Επιστημών. Η γνωστή καραμέλα ότι όλοι οι γνωστοί «δημοσιογράφοι» έχουν άλλα πτυχία πρέπει να σταματήσει. Ως γνωστόν όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρχαν σχολές (η σχολή του ΕΚΠΑ ξεκίνησε το 1990 με πρώτους απόφοιτους το 1994 και η ιδιωτική τηλεόραση ξεκίνησε το 1989), άρα κάποιοι έπρεπε να τη στελεχώσουν. Ακόμα και αυτοί όμως, πήγαν σε ένα εργαστήρι πιο μετά, μπορείτε να το δείτε πολύ εύκολα από τα βιογραφικά τους.

Θα σκέφτεστε ότι ευλογώ τους «δημοσιογράφους» (τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα, γιατί στην παρούσα φάση δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποιός είναι τί). Όχι, τους περισσότερους δεν τους συμπαθώ καν. Έχουν υιοθετήσει ένα στυλάκι που απωθεί τους ανθρώπους και σε πολλές περιπτώσεις τους εκνευρίζει θανάσιμα. Οι δημοσιογράφοι (οι πραγματικοί-χωρίς εισαγωγικά) θα πρέπει να είναι κοντά στον κόσμο, άλλωστε αυτό που κάνουν είναι λειτούργημα, για τον κόσμο το κάνουν. Η ενημέρωση είναι αυτή που πρωτεύει και όχι να εμφανιστεί η φάτσα τους. Οι περισσότεροι είναι αντιπαθητικοί και νομίζουν ότι είναι στην ελίτ, πιο πάνω από τους υπόλοιπους, επειδή έχουν βήμα να πουν αυτά που πιστεύουν. Και μάλιστα, αν μιλήσεις μαζί τους και τους πεις κάτι, θα σου πουν: «Είστε δημοσιογράφος; Γνωρίζετε πώς γίνεται αυτό;» Καλά κάνει λοιπόν ο κόσμος και τους κράζει.

Αυτό που προσπαθώ να «σώσω» είναι η δημοσιογραφία. Θα έπρεπε να έχει και αυτή επαγγελματικά δικαιώματα ξέρετε, σαν τους μηχανικούς. Γιατί μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη στα χέρια αυτών που δεν ξέρουν και νομίζουν ότι ξέρουν….

Πηγή: neolaia.gr