Η μεγαλύτερη προσφορά τού Ντιέγκο Μαραντόνα στην Ανθρωπότητα είναι ότι…

από **Bryttani** 30/11/2020, 10:09 am

Η μεγαλύτερη προσφορά τού Ντιέγκο Μαραντόνα στην Ανθρωπότητα είναι ότι… Kapito11

Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ...

*** Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2020.

Στην Ελλάδα έχει αρχίσει να βραδιάζει, στην Αργεντινή είναι μεσημέρι·

πέντε ώρες διαφορά, γαρ.

Ξάφνου, οι διαφορετικοί τόποι, η (όποια) διαφορά ώρας,

οι -ανά τον κόσμο- διαφορετικοί πολιτισμοί, κουλτούρες, θρησκείες,

γίνονται «ένα» υπό το άκουσμα τής δυσάρεστης είδησης..:

«Πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα».

Ένα επιφώνημα, μία βρισιά, μία φράση απορίας,

είναι η πρώτη αντίδραση όλων μπροστά στο άσχημο μαντάτο·

όσο κι αν ο Ντιέγκο κυλιόταν επί δεκαετίες στις καταχρήσεις

και έκανε μία ζωή που εύκολα θεωρούταν ως «προαναγγελία θανάτου»,

όσο κι αν η τραγική εξέλιξη-κατάληξη ήταν αναμενόμενη,

τόσο ήταν και το σοκ, τόσος ήταν και ο αιφνιδιασμός.

Εκτός από τις απίθανες ντρίμπλες του και τις απίθανες γκολάρες του,

ο Μαραντόνα κατέφερνε ένα ακόμη απίθανο επίτευγμα,

καθώς με τη φυγή του από τη ζωή ένωνε το Αναμενόμενο με το Ξαφνικό.

Το νέο εξαπλώθηκε εν ριπή οφθαλμού σε ολόκληρον τον κόσμο,

η οικουμενικότητα τού θανόντος ανεδείχθη σε απόλυτο βαθμό,

οι αντιδράσεις έρχονταν από παντού με κατακλυσμιαία ταχύτητα·

η έξοχη ρήση τού Γερμανού λογοτέχνη Γκέοργκ Μπίχνερ

«Μπορεί να ξεχάσουν τι τούς είπες,

όμως ουδέποτε θα ξεχάσουν τι τούς έκανες να αισθανθούν.»,

έβρισκε τώρα την απόλυτη-διττή εφαρμογή της.

Ούτε ξεχνούσαμε πώς μάς έκανε να αισθανθούμε ο «Ντιεγκίτο»,

ούτε ξεχνούσαμε τι είχε πει…

*** «Το Χέρι τού Θεού».

Πώς να λησμονήσεις αυτήν τη συγκλονιστική ιστορική φράση,

με την οποία ο Μαραντόνα συνεπύκνωσε τόσα πολλά ζητήματα·

τέσσερις λέξεις ήταν αρκετές

για να χωρούσαν το Ταλέντο, την Έπαρση,

τον Αυτοπροσδιορισμό, τον Αυτοσαρκασμό,

την πολεμική σύρραξη τής Αργεντινής με την Αγγλία για τα νησιά Φόκλαντς,

την Αντίσταση, την Εκδίκηση, την Εθνική Υπερηφάνεια.

Δεν υπάρχει άλλος αγώνας στην Ιστορία τού Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου

με τα χαρακτηριστικά τής αναμέτρησης Αργεντινή-Αγγλία·

κατά έναν μαγικό τρόπο,

(σχεδόν) άπαντες εκείνην την ημέρα συντάχθηκαν με τον κλέφτη, με τον απατεώνα,

και συνέχισαν να συντάσσονται μαζί του εις το διηνεκές.

Αυτός ο «παράνομος» δεν ήταν όποιος κι όποιος,

αλλά διέθετε μία ακαταμάχητη γοητεία·

λίγο μετά το περιβόητο γκολ με το χέρι,

είχε πετύχει το ωραιότερο γκολ που μπήκε σε «Μουντιάλ»

και είχε θαμπώσει ανεπιστρεπτί τα αντανακλαστικά τής Συλλογικής Ηθικής.

Πρώτα ο Μαραντόνα διέπραξε την Απόλυτη Αυτο-Αποκαθήλωση

και μετά επέτυχε ένα ανεπανάληπτο τέρμα που απετελούσε την Απόλυτη Αυτο-Αποθέωση.

Τώρα πια δεν υπήρχε κλοπή, δεν υπήρχε απάτη·

ήταν «Το Θέλημα τού Θεού», ήταν «Το Χέρι τού Θεού».

Το 1-0 στο 51ο λεπτό, το 2-0 στο 55ο λεπτό·

αυτά τα τέσσερα λεπτά φαντάζουν ως συμπυκνωμένη «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».

Η Μεγαλειώδης Χαμέρπεια και το Μεγαλείο,

το Άδοξον και η Δόξα,

η Αποκαθήλωση και η Αποθέωση·

όλα ενσαρκωμένα στο ίδιο πρόσωπο,

όλα αναμεμειγμένα με άχρονο τρόπο, με άναρχη σειρά.

Αυτός ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

*** Ουδείς τον εκάκισε που ετόλμησε να αυτοπροσδιοριστεί ως «Θεός»·

το εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι,

ότι παρά το «ανήθικον» τής πράξης του,

παρά το γεγονός ότι ιδιοποιήθηκε τη θεϊκή ιδιότητα με ανόσιο τρόπο,

τον επεκρότησαν και τον ελάτρεψαν κυρίως οι άνθρωποι

που είναι «θεοσεβούμενοι» και «θεοφοβούμενοι»

(όπως θεοσεβούμενος ήταν κι ο ίδιος).

Η μεγαλύτερη προσφορά τού Ντιέγκο Μαραντόνα στην Ανθρωπότητα

είναι ότι -στο μέτρο τού δυνατού και εντελώς αυθόρμητα-

απεδόμησε τούς απανταχού θεούς και τις απανταχού θρησκείες.

Πάμε να το αναλύσουμε…

Ο Άνθρωπος,

από τις πρώτες στιγμές που απέκτησε συνειδητότητα τής ύπαρξής του

και τού κόσμου που τον περιβάλλει

(συμπεριλαμβανόμενου, βεβαίως, τού Σύμπαντος),

επεχείρησε να συλλάβει -και συνεχίζει να το πράττει- την Ανώτατη Δύναμη.

Στην αρχή,

στις χιλιετίες και τούς αιώνες που επεκρατούσε ο Παγανισμός,

αυτή η δικαιολογημένη υπαρξιακή αναζήτηση ήταν σκόρπια, άναρχη, διαμελισμένη·

εξ ου και η γέννηση των πολυθεϊστικών θρησκειών,

καθώς οι άνθρωποι δεν είχαν εμπεδώσει την ατομικότητά τους

και εξέφραζαν το «Εγώ» τους με αμιγώς ενστικτώδεις τρόπους.

Διόλου τυχαία, λοιπόν,

ο Πολυθεϊσμός συνδυάστηκε με τη Φιλοσοφία·

το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής τής ένωσης ήταν η Αρχαία Ελλάδα,

η οποία είχε επιμερίσει τις ευθύνες τής Ανώτατης Δύναμης στο «Δωδεκάθεο»

(και σε μικρότερης εμβέλειας θεότητες, ων ουκ έστιν αριθμός),

ενώ ταυτόχρονα ανήγαγε τη Φιλοσοφία σε μία διαχρονική «Παγκόσμια Ψυχανάλυση».

Συνελόντι ειπείν,

κάποτε οι θρησκείες -παγανιστικές και μυθοπλαστικές γαρ-

επέτρεπαν την Πνευματικότητα και την «Ευελιξία τής Πίστης».

Το μέγα δεινό συνέβη όταν οι θρησκείες απέκτησαν εσάνς ιστορικότητας

και χρησιμοποιώντας επιφάσεις αμφιλεγόμενου ρεαλισμού

μετέτρεψαν την Πνευματικότητα σε μονοπώλιό τους.

Από τη στιγμή που οι άνθρωποι είχαν φτάσει -έστω και ψευδαισθητικά-

να διαθέτουν συνειδητότητα τού «Εγώ» τους,

ήταν αναπόφευκτο το κύμα τού Μονοθεϊσμού

(ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ αποτελούν εκκωφαντικά παραδείγματα).

Θα εκφράσω μία σκληρή και δύσπεπτη αλήθεια..:

Δεν είναι ο Άνθρωπος πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» τού Θεού·

ο (εκάστοτε) Θεός είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» τού Ανθρώπου.

Όσο πιο συγκεντρωτικός και εγωμανής ο Άνθρωπος,

τόσο -και ακόμη περισσότερο- ο (εκάστοτε) Θεός.

*** Ως εκ τούτων,

ο Ντιέγκο Μαραντόνα ασκούσε τέτοια μαγνητική επιρροή στα πλήθη,

διότι παρέπεμπε

στις πρώϊμες, αθώες, ανυποψίαστες, αγνές, ενστικτώδεις εποχές τού Πολυθεϊσμού,

οι οποίες -ναι μεν έχουν παρέλθει, αλλά…-

είναι ανεξίτηλα εγγεγραμμένες στο «Ανθρώπινο “DN.A.”».

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν, είναι και θα είναι «Ο Θεός τής Μπάλας».

Αν βάζαμε το Ποδόσφαιρο στη «Μηχανή τού Χρόνου»

και το μεταφέραμε στην Αρχαία Ελλάδα,

ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα ήταν «Ο 13ος Θεός τού Ελληνικού Δωδεκάθεου»

(όπως ο Δίας ήταν ο Θεός των Καιρικών Φαινομένων,

όπως η Αθηνά ήταν η Θεά τής Σοφίας,

όπως ο Απόλλων ήταν ο Θεός τής Μουσικής,

έτσι και ο Ντιέγκο θα είχε τη δική του εξειδικευμένη αρμοδιότητα

και θα ήταν ο «Θεός τής Μπάλας»).

*** Ο «Θεός» Ντιέγκο Μαραντόνα υπήρξε «Η Χαρά τού Άθεου»·

προσέδωσε -με τον δικό του τρόπο- ανθρώπινες διαστάσεις στο Θείο

και διέσυρε τις θρησκείες με τον πιο βελούδινο τρόπο.

Ναρκωτικά, ιερόδουλες, συναναστροφές με τη Μαφία, ακολασία κάθε είδους,

με ορμητήριο το Ποδόσφαιρο·

η Θρησκεία και το Ποδόσφαιρο ερίζουν αενάως για τον τίτλο «Το Όπιο των Λαών»

και -επιτέλους- στη συγκεκριμένη περίπτωση

η Θρησκεία ενικήθη πανηγυρικά από το Ποδόσφαιρο

(για την ακρίβεια,

το Ποδόσφαιρο συνέτριψε τη Θρησκεία

με αποκλειστικό σκόρερ τής αναμέτρησης τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα).

Βάσει σημειολογίας,

ο Ντιέγκο απέδειξε ότι ο Θεός είναι… Άνθρωπος.

Ο Θεός έχει ανθρώπινα πάθη,

ο Θεός δύναται να αποδώσει Δικαιοσύνη διά τής Αδικίας

(εξ ου και το «Χέρι τού Θεού»),

ο Θεός, ο κάθε «Θεός», κάνει τον θαυμάσιο κύκλο τής Ζωής και κάποτε πεθαίνει

(όταν ο Φρίντριχ Νίτσε διετύπωνε την περίφημη φράση του

«Ο Θεός είναι νεκρός.»,

κάτι παραπάνω είχε αντιληφθεί

για την ανάγκη των ανθρώπων να επιδίδονται στη μέγιστη ιδεοληψία

που συμπυκνώνεται στον όρο «Θρησκεία»).

*** Παρά την ελιτίστικη «dolce vita» του,

ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε αριστερές πεποιθήσεις·

καταγόμενος από μία χώρα

που έζησε υπό δικτατορικά καθεστώτα για μεγάλο διάστημα τού 20ου αιώνα,

ο ίδιος υπήρξε θαυμαστής τού Ερνέστο Γκεβάρα και τού Φιντέλ Κάστρο.

Μάλιστα,

είχε χαράξει τη μορφή τού «Τσε» στο δεξί μπράτσο του

και τη μορφή τού Φιντέλ στο μαγικό αριστερό πόδι του.

Η εκπληκτική σύμπτωση είναι,

ότι ο Ντιέγκο έφυγε από τη ζωή

την ίδια ημερομηνία που πέθανε και ο επιστήθιος φίλος του, Φιντέλ·

25 Νοεμβρίου 2020 ο μεν, 25 Νοεμβρίου 2020 ο δε.

*** Το πιο δημοφιλές ερώτημα στην Ιστορία τού Ποδοσφαίρου,

ουδέποτε θα απαντηθεί διότι δεν υπάρχει λόγος να απαντηθεί·

το «Πελέ ή Μαραντόνα;»

(με βάση τη χρονική αλληλουχία),

το «Μαραντόνα ή Πελέ;»

(με βάση την αλφαβητική σειρά και -κυρίως- τον σεβασμό στον εκλιπόντα),

θα μείνει πάντοτε να αποτελεί το αγαπημένο στοιχειωμένο δίλημμα

για τούς λάτρεις τού λαοφιλούς αθλήματος.

Όμως, το βέβαιο είναι,

ότι αν υπήρχε ένα «Big Brother»

όπου το casting θα αποτελούταν από τεράστιους ποδοσφαιριστές,

ο Μαραντόνα θα έβγαινε νικητής

ενώ ο Πελέ θα είχε αποχωρήσει από την πρώτη εβδομάδα.

Ο Μαραντόνα ήταν συσπειρωτικός και διασπαστικός ταυτόχρονα,

ήταν ενωτικός και διχαστικός συνάμα

(ποιος ξεχνάει ότι στον ημιτελικό τού Μουντιάλ τής Ιταλίας

ανάμεσα στη διοργανώτρια χώρα και στην Αργεντινή,

ο Ντιέγκο -όντας τότε ο «Θεός» τής Νάπολι- προεκάλεσε «εμφύλιο» στη γείτονα

και οδήγησε πολλούς φιλάθλους των «ατζούρι» από τον αδικημένο Νότο

να ταχθούν σε εκείνο το ματς εναντίον τής Εθνικής τους).

Όμως,

και σε χιουμοριστικό επίπεδο ο Μαραντόνα ήταν πολύ μπροστά
σε σχέση με το «αντίπαλον δέος»·

έτσι, όχι μόνο δεν περιορίσθηκε στην ατάκα με το «Χέρι τού Θεού»,

αλλά όταν ο Πελέ έκανε τη δήλωση

«Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος από τούς δυο μας·

εγώ ξέρω ότι ο Θεός με έστειλε στη Γη για να παίζω ποδόσφαιρο…»,

πήρε «πληρωμένη απάντηση» από τον «Θεό»:

«Εγώ δεν έστειλα κανέναν.».

Εν κατακλείδι, ο Μαραντόνα ήταν «character»

και γι’ αυτό έχει ήδη χαραχθεί ανεξιτήλως στη Συλλογική Ποδοσφαιρική Μνήμη.

Σ’ αυτό το σημείο θα σάς πω τη σουρεαλιστική σκέψη που έκανα

μόλις έμαθα το δυσάρεστο μαντάτο για τον Ντιέγκο.

Μέσα στην πλημμυρίδα των συνειρμών, λοιπόν,

μού ήρθε στο μυαλό η πασίγνωστη περιπαικτική φράση «Κλαίει η μάνα τού Πελέ»

που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δηλώσουμε τη γελοιότητα

και την ασχετοσύνη ενός προσώπου ή μίας κατάστασης.

Όμως, στην περίπτωση τού θανάτου τού Μαραντόνα,

αυτή η ατάκα απέκτησε για μία και μοναδική φορά συναισθηματική φόρτιση·

ναι, κλαίει (και) η μάνα τού Πελέ,

όπως και ο ίδιος ο Πελέ, άλλωστε,

καθώς εδήλωσε ενθέρμως τη λύπη του για την απώλεια ενός ανθρώπου

με τον οποίο (θα) συμπορεύονται εσαεί στο ίδιο αναπάντητο δίλημμα.

Οι θρησκείες επωάζουν και καλλιεργούν την «Υστερία τής Τελειότητας»,

με συνέπεια να παράγουν δισεκατομμύρια ενοχικούς και δυστυχισμένους ανθρώπους.

Με τον θάνατό του ο Ντιέγκο κατέφερε ένα τεράστιο πλήγμα

στον πάσης φύσεως και αποχρώσεως θρησκευτικό φονταμενταλισμό,

αφού οι περισσότεροι δημοσιογραφικοί τίτλοι παγκοσμίως

περιστράφηκαν αλογόκριτα γύρω από τη λέξη «Θεός»

για να προσεγγίσουν την είδηση τού χαμού τού Μαραντόνα.

Ο «Θεός τής Μπάλας», ο Ντιέγκο Μαραντόνα,

εδίδαξε ότι οι θεοί είναι κατασκευάσματα των ανθρώπων

(ούτε καν «δημιουργήματα»· κατασκευάσματα)

και ότι -συνήθως- οι αυτοσυστηνόμενοι ως «πιστοί»,

δεν είναι «πιστοί» αλλά «δούλοι».

Ο Μαραντόνα υπήρξε μέγας καλλιτέχνης,

αλλά δυστυχώς υπήρξε και «μέγας καταραμένος καλλιτέχνης»,

εφάμιλλος με τον Τζίμι Χέντριξ και τον Τζιμ Μόρισον.

Οι «δούλοι τού Θεού», οι δούλοι τού Ντιέγκο,

ουδέποτε τον προστάτευσαν όταν έχανε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά του,

διότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που τον ελάτρεψαν με τέτοια ένταση·

ο Ντιέγκο ήταν αγαπητός επειδή ήταν τρωτός,

ο Ντιέγκο ήταν αγαπητός επειδή θα απεδείκνυε κάποτε, με τον θάνατό του,

ότι θνητοί είναι ΚΑΙ οι θεοί.

*** Για έναν επιφανειακό παρατηρητή,

ό,τι έχει συμβεί από προχθές

είναι ένα πανηγυράκι τής Παγκόσμιας Πλέμπας γύρω από μία επίλεκτη σορό.

Όμως,

όταν βλέπεις αυτό το συγκλονιστικό στιγμιότυπο

με τούς φιλάθλους τής Μπόκα Τζούνιορς και τής Ρίβερ Πλέϊτ

να σπαράζουν ο ένας στην αγκαλιά τού άλλου,

όταν βλέπεις αυτό το συγκλονιστικό στιγμιότυπο

όπου δύο «θανάσιμοι εχθροί» αλληλοπαρηγορούνται

χωρίς να παίζει τον παραμικρό ρόλο

ότι ο εκλιπών είχε συνδεθεί άρρηκτα με την ομάδα τού ενός (με την Μπόκα),

συνειδητοποιείς στον υπέρτατο βαθμό

την οικουμενικότητα τού Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Επί τού Πιεστηρίου:

Δεν γινόταν να μην αναφέρω το μοναδικό στοιχείο που με ενόχλησε

στη δημοσιογραφική αντιμετώπιση τού θανάτου τού Μαραντόνα·

θεωρώ ανεπίτρεπτο να λέγονται και να γράφονται φράσεις

όπως «Έφυγε νέος» και «Πρόωρος θάνατος».

Επιτέλους, να μπει τέλος σε αυτήν τη διαδεδομένη τεράστια μαλακία,

που έκανε ΚΑΙ στην περίπτωση τού Ντιέγκο τη -δήθεν φιλάνθρωπη- εμφάνισή της.

Όταν φεύγουν από τη ζωή -ανά τον κόσμο- 5χρονα παιδιά από λευχαιμία,

όταν πεθαίνουν μωρά από ασιτία και δίψα στις υπανάπτυκτες περιοχές τού πλανήτη,

είναι χυδαία ύβρις προς όλα αυτά τα αδικοχαμένα πλάσματα

να λέμε ότι «έφυγε νέος» ένας 60χρονος

που εξόδεψε τη ζωή του στις καταχρήσεις και στις εξαρτήσεις.

Ως εκ τούτου, ακόμη κι όταν μοιρολογούμε τούς νεκρούς «θεούς» μας,

ας φερόμαστε με τη δέουσα ταπεινότητα που επιτάσσει ο Θάνατος.

Το Υπέρτατο Δίδαγμα τού Θανάτου είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ!

Ο Αθλητάμπουρας

Πηγή: Sport-Fm