"Απολογισμός" της απεργίας πείνας των Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη

Κείμενο – απολογισμός της απεργίας πείνας της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη, καταδικασμένων για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα» απεστάλη τα ξημερώματα της Κυριακής στην zougla.gr. Το δημοσιεύουμε χωρίς την παραμικρή διόρθωση ή περικοπή.


Απολογισμός της απεργίας πείνας των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη – Ο πόλεμος ενάντια στον Ε.Α και στον Μαζιώτη δεν σταματά στην επίθεση της 21ης/12/ 2017.

31/12/2017

‘‘Η υπηρεσία δεν θέλει να βρίσκεσαι με άλλους κρατούμενους γιατί πολιτικά επηρεάζεις και βγάζεις πολιτικά κείμενα’’. (Δήλωση υπαλλήλου της φυλακής στον Νίκο Μαζιώτη εν μέσω της απεργίας πείνας).
‘‘Ο Μαζιώτης είναι ανεπιθύμητος στο υπόγειο και σε όλες τις πτέρυγες του Κορυδαλλού’’. (Δήλωση του μετανοημένου πρώην μέλους του Ε.Α στο δικαστήριο μετά τα γεγονότα της 30ης Ιουνίου).
‘‘Δεν θα φύγεις από εκεί που είσαι’’. (Δήλωση που έγινε κατ’ επανάληψη από πολλούς εκ της υπηρεσίας εν μέσω της απεργίας πείνας).
‘‘Μπορεί να βάλουν άλλους να σου την πέσουν’’. (Δήλωση του διευθυντή Γιαννακόπουλου).
‘‘Να κόψετε τον λαιμό σας για να μείνει ο Μαζιώτης στην απομόνωση’’. Δήλωση του Δουλάμη προς την υπηρεσία στις 30/6.

Όπως όλοι έχουν καταλάβει, η επίθεση εναντίον του Νίκου Μαζιώτη τρείς ημέρες αφού βγήκε από το νοσοκομείο, ακύρωσε στην πράξη το αποτέλεσμα της απεργίας πείνας που κάναμε για το σπάσιμο της απομόνωσής του. Όταν μαθεύτηκε η επίθεση και πολύ πριν δημοσιοποιήσουμε εμείς κείμενο σχετικά με αυτήν, ο καθένας που είχε παρακολουθήσει την υπόθεση αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για την πραγματοποίηση απειλών και προειδοποιήσεων που είχαν προαναγγελθεί και είχαν δημοσιοποιηθεί από εμάς. Και επειδή είχαμε επανειλημμένως πει ότι η σιωπή και η επίμονη άρνηση να διαψευστούν δημόσια τα όσα καταγγέλλαμε, υποδήλωναν την αποδοχή τους ότι πρόκειται για αλήθειες, όλοι κατάλαβαν, έστω και εκ των υστέρων, την σύνδεση όλων αυτών των γεγονότων και των δηλώσεων.

Γιατί ποιοί αναρχικοί θα σιωπούσαν μπροστά σε τέτοιες καταγγελίες περί συνεργασίας τους με την υπηρεσία της φυλακής; Ποιοί θα σιωπούσαν στις καταγγελίες μας ότι η ίδια η ηγεσία της υπηρεσίας τους επικαλείται ως φόβητρο και μοχλό πίεσης εναντίον απεργών πείνας για να επιμείνει ως το τέλος να μην ικανοποιεί το αίτημα για άρση του καθεστώτος απομόνωσης σε πολιτικό κρατούμενο; Ποιοί δεν θα απαντούσαν και θα σιωπούσαν απέναντι σε όλα αυτά; Ποιός αναρχικός θα ανεχόταν να λέει η υπηρεσία ότι θα βάλει άλλους να την πέσουν σε πολιτικό κρατούμενο; Ποιοί δεν θα κατήγγειλαν την ίδια την υπηρεσία ότι τους χρησιμοποιεί εναντίον άλλων ενώ οι ίδιοι δεν έχουν σχέση;

Μόνο αυτοί για τους οποίους όλα αυτά ισχύουν. Όλοι καταλαβαίνουν τι γίνεται.
Μόνο όσοι έχουν δικά τους συμφέροντα – πολιτικά ή προσωπικά – από αυτόν τον πόλεμο εναντίον μας, επιλέγουν να συνεχίσουν να μας καταγγέλλουν και να μας υπονομεύουν. Και αυτό ενώ έχει προηγηθεί μια επίθεση, η οποία συνιστά την πιο μελανή σελίδα στην ιστορία του α/α χώρου τα τελευταία, πολλά χρόνια.

Για την ακρίβεια, μετά το ‘‘βρώμικο 1996’’ όπως λέγαμε κάποτε, την χρονιά της δολοφονίας του Χριστόφορου Μαρίνου, της οποίας δολοφονίας είχε προηγηθεί η κατάδοσή του με την στήριξη και υποκίνηση μερίδας του χώρου και μάλιστα, με την δημόσια καταγραφή της από την μερίδα αυτή ως πράξη που έγινε ‘‘για την τιμή και την αξιοπρέπεια του χώρου’’, έχουμε το ‘‘βρώμικο 2017’’ με την επίθεση αυτή την φορά εναντίον του Νίκου Μαζιώτη. Μια επίθεση που είχε προαναγγελθεί από άλλους και από εμάς τους ίδιους και συνιστά την γραμμική εξέλιξη των γεγονότων της 30ης Ιούνη στο εφετείο της α΄δίκης του Επαναστατικού Αγώνα.

Κάναμε μια μακρά και επικίνδυνη απεργία πείνας θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ίδια μας τη ζωή με ένα από τα αιτήματά μας να είναι η άρση της απομόνωσης του Νίκου Μαζιώτη. Την απεργία πείνας αυτή την πολέμησε η υπηρεσία με επιμονή βασιζόμενη σε διαβεβαιώσεις κρατουμένων, τις οποίες έχουμε καταγγείλει δημόσια και ζητούσαμε από τους ίδιους να το διαψεύσουν, πράγμα που ποτέ δεν έγινε. Και δεν έγινε όχι μόνο πριν, αλλά ούτε μετά την επίθεση.
Το να επιβληθεί στον Μαζιώτη καθεστώς μόνιμης απομόνωσης ήταν και είναι ιδανική συνθήκη πολέμου εναντίον του στην οποία δούλεψαν – και δουλεύουν – από κοινού η υπηρεσία, η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και συγκεκριμένοι κρατούμενοι.

Η απεργία πείνας που ξεκινήσαμε ενάντια στο άρθρο 11 του νέου σωφρονιστικού κώδικα, την επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄ από τον Σύριζα, την άρση της απομόνωσης του Ν. Μαζιώτη που θα έπρεπε να συνιστά συνθήκη εξαίρεσης –ντροπή για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και όλο τον χώρο, καθώς και άλλα αιτήματα, συνάντησε την σφοδρή αντίδραση, την υπονόμευση και την πολεμική που υποκινήθηκε μέσα από την φυλακή. Γνωρίζαμε πως το άρθρο 11 με τις επίμαχες διατάξεις δεν θα μπορούσε στην παρούσα ιστορική συγκυρία να αφορά άλλους πολιτικούς κρατούμενους εκτός από εμάς. Ήταν πασιφανές στον καθένα , ήταν και είναι η εφαρμογή στην πράξη του συγκεκριμένου άρθρου και μάλιστα, σε υπερθετικό βαθμό καθώς δεν μιλάμε απλώς για ειδικές συνθήκες κράτησης, αλλά για καθεστώς απομόνωσης. Γνωρίζαμε πως λόγω του εκφρασμένου πολέμου εναντίον μας που κηρύχτηκε δημόσια στην δικαστική αίθουσα του εφετείου στις 30/6, η απεργία αυτή θα συναντούσε πολλά εμπόδια και ότι θα εμποδιζόταν και θα υπονομευόταν η αλληλεγγύη σε αυτήν.

Από το καλοκαίρι λέγαμε ότι όσοι συμμετείχαν και υποστήριζαν την επίθεση εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, την ουσιαστικά παράδοσή μας στον εχθρό, την απομόνωση του Νίκου Μανιώτη και τον υπόγειο και ανώνυμο πόλεμο που συνόδευσε αυτά τα γεγονότα με κεντρικό πολιτικό στόχο ‘‘να μας τελειώσουν’’ όπως φώναξε συμπαραστάτης του μετανοημένου εντός του δικαστηρίου, λειτούργησαν ως πολιτικό παρακράτος στον πόλεμο του καθεστώτος εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα και εναντίον μας σαν πολιτικά πρόσωπα.

Η πολεμική που δεχτήκαμε σφοδρότερη από αυτήν που αναμέναμε, συνέβαλε πολύ στο να δημιουργηθεί ένας τοίχος απομόνωσης και σιωπής γύρω από την απεργία πείνας. Ένας τοίχος, μέσα στον μεγαλύτερο τοίχο που είχε επιβάλει η κυβέρνηση και το καθεστώς μέσω των ΜΜΕ με το εμπάργκο σε κάθε πληροφορία γύρω από την απεργία πείνας. Ενώ λοιπόν κάθε κατευθυνόμενη από το καθεστώς και τους μηχανισμούς καταστολής πληροφορία για εμάς σε άλλες στιγμές έβγαινε ως σημαντική είδηση σε όλα τα ΜΜΕ, ιδίως αν αφορούσε ‘‘εμπλοκή’’ μας σε υποθέσεις άσχετες με εμάς, με σαφή στόχο να μας αναδεικνύουν συνεχώς ως πρόσωπα που ‘‘βρίσκονται πίσω από κάθε ένοπλη δραστηριότητα’’, για την απεργία πείνας δεν έγινε καμία αναφορά πλην αυτή της έναρξής της. Μετά ένα πέπλο σιωπής επιβλήθηκε, ακόμα και όταν πλησιάζαμε σε οριακά σημεία.

Η στάση που επιλέξαμε να κρατήσουμε κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας ήταν δεδομένη και σαφής από την έναρξή της. Η μέθοδός μας για τα ζητήματα που αφορούσαν την υπηρεσία ήταν σαφής: Καμία διαπραγμάτευση και θα τα δεχτεί όλα όσα την αφορούν.

Ξεκινώντας από τους όρους παραμονής μας στο νοσοκομείο τους οποίους παραβίασε η εισαγγελία της φυλακής, αρνηθήκαμε να παραμείνουμε στο Τζάνειο, όπου μας είχαν κάνει εισαγωγή. Δεν έγινε όμως κατανοητό πως μέσα από ένα τέτοιο ζήτημα, όπως η επικοινωνία μας από το νοσοκομείο, εκφραζόταν η πολεμική στάση της ηγεσίας της υπηρεσίας εναντίον της απεργίας και των αιτημάτων μας που εκφραζόταν με αφορμή σε εκείνη την φάση, ένα ζήτημα όπως οι όροι κράτησής μας στο νοσοκομείο. Εμείς ‘‘σηκώσαμε το γάντι’’ της σύγκρουσης που μας είχε πετάξει η εισαγγελία και αποχωρώντας από το νοσοκομείο δηλώσαμε την μη διάθεσή μας για συμβιβασμούς και υποχωρήσεις σε κανένα ζήτημα που είχαμε θέσει. Έτσι το ζήτημα της παραμονής μας ή όχι στο νοσοκομείο έγινε ένα πεδίο μέσα από το οποίο εκφραζόταν τόσο η αδιαλλαξία της υπηρεσίας και του υπουργείου απέναντί μας όσο και η δική μας άρνηση να υποκύψουμε σε πιέσεις, εκβιασμούς και αρνήσεις. Μέχρι που αυτό το ζήτημα έγινε για εμάς όπλο στην μάχη της διεκδίκησης για την εκπλήρωση των αιτημάτων. Η υπηρεσία στην στάση μας απάντησε με την αναβάθμιση της σύγκρουσης.

Ο εισαγγελέας Σπηλιώτης διέταξε την βίαιη μεταφορά μας στο νοσοκομείο και την ακούσια νοσηλεία μας με γραπτή εντολή του, (την δεύτερη εντολή για ακούσια νοσηλεία, την έδωσε προφορικά ο εισαγγελέας Σαββαϊδης και λόγω, του φιάσκου του Γενικού Κρατικού Νίκαιας, αφού κανένα νοσοκομείο δεν θα μας δεχόταν, κρατηθήκαμε στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού), πράγμα που γνωρίζαμε ότι είναι παράνομη και φασιστική πρακτική.

Μας ασκήθηκε βία από την εξωτερική φρουρά , την οποία διέταξε ο αρχιφύλακας Λαμπράκης να πράξει, κατ’ εντολή πάντα του εισαγγελέα.

Το φιάσκο της κράτησής μας στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας με εισαγγελική εντολή υπήρξε η μόνη στιγμή στην ουσία που η απεργία αυτή κινδύνεψε να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που ήθελε η κυβέρνηση και η υπηρεσία. Όμως το εμπάργκο της ενημέρωσης ούτε εκεί έσπασε, αλλά ούτε και αργότερα και ενώ κορυφωνόταν η απεργία πείνας, καθώς ήταν ζήτημα σημαντικό για το καθεστώς να αποσιωπάται οτιδήποτε αφορούσε την απεργία αυτή.

Μετά το φιάσκο του Γ.Κ. Νίκαιας, τις καταγγελίες των γιατρών και την ανάδειξη της παράνομης επιλογής της υπηρεσίας να διατάξει ακούσια νοσηλεία με εισαγγελική εντολή, η υπηρεσία υποχώρησε σε 2 εκ των αιτημάτων μας, επισημαίνοντας όμως πως το αίτημα για την άρση της απομόνωσης του Μαζιώτη αποκλείεται να γίνει δεκτό. Εν τω μεταξύ οι δηλώσεις της ηγεσίας της υπηρεσίας για τις ‘‘διενέξεις’’ με άλλους κρατούμενους, για τον κίνδυνο που ενέχει η μεταφορά του Μαζιώτη στην ‘‘ανοιχτή’’ φυλακή και οι προειδοποιήσεις ότι ‘‘μπορεί να βάλλουν άλλους να του την πέσουν’’, έβρισκε την δική μας αντίδραση στην ίδια την υπηρεσία και δημοσιοποιήσαμε αυτά που μας έλεγε, περιμένοντας απαντήσεις που δεν ήρθαν ποτέ. Μας ήταν σαφές πως η υπηρεσία, η κυβέρνηση αλλά και το καθεστώς ευρύτερα ‘‘πατούσε’’ πάνω στην συνθήκη απομόνωσης που είχε επιβάλει στον Μαζιώτη μερίδα κρατουμένων που δρούσαν και δρουν ως παρακράτος εντός των γραμμών μας στον πόλεμο εναντίον μας και εναντίον του Επανατατικού Αγώνα. Ενός παρακράτους που είχε πλέον μονιμοποιηθεί και δούλευε από το καλοκαίρι προς όφελος της υπηρεσίας και σε συνεργασία μαζί της, προς όφελος ευρύτερα της κυβέρνησης και του κράτους. Ενός παρακράτους που είχε και έχει κατά το ίδιο το καθεστώς και ιδίως για τον Σύριζα, την κατάλληλη πολιτική νομιμοποίηση λόγω της σχέσης του με τον χώρο για να γίνει πολιορκητικός κριός στον πόλεμο εναντίον μας.

Η σιωπή, η απομόνωση, η υπονόμευση και η υπόγεια αλλά και δημόσια πολεμική εναντίον της απεργίας πείνας, υπήρξε ιδανική υπηρεσία στον εχθρό και κάποιοι σαφώς την υπηρέτησαν.
Το ποιοι ήταν αυτοί, έχει καταγραφεί από την σιωπή μερίδας του χώρου κατά την διάρκεια της απεργίας. Όμως δεν ήταν λίγοι αυτοί οι σύντροφοι που δεν υπέκυψαν σε αυτή την συνθήκη και έδρασαν αλληλέγγυοι με σημαντικότερες τις δράσεις σε πόλεις της επαρχίας και με κορυφαίες τις καταλήψεις στα γραφεία του Σύριζα.

Το σπάσιμο της απομόνωσης του Νίκου Μαζιώτη, - συνθήκη ντροπής να την αποδέχονται και να την στηρίζουν άνθρωποι του α/α χώρου - όπως θα έπρεπε να απαιτείται για κάθε πολιτικό κρατούμενο, όπως και η απεργία πείνας συνολικά, έγινε είτε ρητά είτε υπόρρητα σημείο σύγκρουσης και με αυτούς που την είχαν επιβάλει και επεδίωκαν την διαιώνισή της για λογαριασμό της υπηρεσίας και του καθεστώτος.

Όσον αφορά το άρθρο 11 που ‘‘φιλοδοξούσαμε’’ ότι με την απεργία αυτή θα καθιστούσαμε ζήτημα αιχμής ενός αγώνα ενάντια στην επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄, η υπονόμευση και η πολεμική ενάντια στην απεργία η οποία βρήκε γόνιμο έδαφος στην πολεμική που είχε προηγηθεί από τις 30/6 από συγκεκριμένους στον χώρο, όχι μόνο δεν ήταν δυνατόν να πολεμηθεί αποτελεσματικά, αλλά επί της ουσίας ‘‘ψηφίστηκε’’ από το παρακράτος που έστρωσε τον δρόμο και υποκίνησε την επίθεση εναντίον του Μαζιώτη, ακυρώνοντας στην πράξη την επιτυχία για την άρση της απομόνωσης που είχαμε καταφέρει, φτάνοντας και οι δύο σε οριακό σημείο. Και με αυτή την εξέλιξη το ίδιο το παρακράτος ανέδειξε όλη την υποκρισία που ενείχε η ‘‘εναντίωσή ’’του στο άρθρο 11 του νέου σωφρονιστικού κώδικα, στην επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄, την δημιουργία φυλακής μέσα στην φυλακή, στην ύπαρξη απομονώσεων και εξοντωτικών συνθηκών κράτησης.

Το άρθρο 11 είχε ήδη εφαρμοστεί πάνω στον Μαζιώτη πριν καν συνταχτεί στον νέο σωφρονιστικό κώδικα με την πολύτιμη βοήθεια προς το καθεστώς από τους κρατούμενους που συμμετείχαν στο να τεθεί σε απομόνωση.

Η επίθεση εναντίον του Νίκου Μαζιώτη, ήταν η επικύρωση ότι αυτή η ρύθμιση είναι αποδεκτή από αυτούς που απαρτίζουν το παρακράτος εναντίον μας εντός των φυλακών, με τους ίδιους να παριστάνουν τους πρωτοστάτες σε κινητοποιήσεις και που ζητάνε την απόσυρση του άρθρου 11.
Τα μοναδικά ιστορικά και ντροπιαστικά για τον χώρο γεγονότα από τις 30/6, γεγονότα που ήταν μέρος ενός σχεδίου πολέμου εναντίον μας, αφού δεν αντιμετωπίστηκαν ως όφειλαν, ως λογική εξέλιξη της μη αντιμετώπισής τους και της ανοχής προς αυτά είχαμε την σταδιακή κορύφωσή τους με την απεργία πείνας, κορύφωση που έφτασε έως την επίθεση εναντίον του Ν. Μαζιώτη.

Όμως, ο πόλεμος εναντίον μας συνεχίζεται και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πλέον μετά και τα κείμενα των 2 και του μετανοημένου πως ο δρόμος για την συνέχεια και την παραπέρα όξυνση αυτού, έχει από τους ίδιους ‘‘στρωθεί’’. Η ανακοίνωση των 2 παρακρατικών εκ των πυρήνων και του μετανοημένου, μιλούν για την συνέχεια.

Η επίθεση συνιστά την επαλήθευση και επιβεβαίωση των επιχειρημάτων που οι ίδιοι πρόσφεραν στην υπηρεσία καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα προκειμένου ο Μαζιώτης να μην βγει από την απομόνωση. Για την ίδια την υπηρεσία εξάλλου, η επίθεση αυτή, ήταν η καλύτερη δικαίωσή της. Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση καθώς και για την κοινή κατεύθυνση του συνόλου της καθεστωτικής πολιτικής να επιβάλλει καθεστώς εξαίρεσης εντός των φυλακών για τους ‘‘τρομοκράτες’’.

Σε αυτή την ιστορική περίοδο όμως, οι μόνοι ‘‘τρομοκράτες’’ που οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε καθεστώς μόνιμης απομόνωσης είμαστε εμείς (άρθρο11) με το καθεστώς αυτό να έχει εκ των προτέρων επιβληθεί στον Μαζιώτη με την βοήθεια ‘‘εκ των έσω’’.

Να θυμίσουμε πως μετά τα γεγονότα στις 30/6 το υπουργείο δια στόματος Δουλάμη είχε δηλώσει στην υπηρεσία πως ο Μαζιώτης θα μείνει πάση θυσία στην απομόνωση και δεν θα πάει στην ανοιχτή φυλακή ενώ σε ερώτηση της υπηρεσίας πού θα βρεθούν τόσοι υπάλληλοι να φρουρούν ένα άτομο, η απάντηση που πήρε ήταν ‘‘κόψτε το λαιμό σας να τους βρείτε’’. Η κυβέρνηση προφανώς και προκειμένου να μην επωμίζεται η ίδια το όποιο κόστος να θέτει σε μακροχρόνιο καθεστώς απομόνωσης τον Μαζιώτη – καθεστώς που υπό τις υπάρχουσες συνθήκες είναι παράνομο – εξυπηρετήθηκε και νομιμοποιήθηκε σε αυτή την απόφασή της από το παρακράτος που ‘‘δούλεψε’’ εναντίον μας και ειδικά εναντίον του Μαζιώτη.

Συνεπώς η ‘‘επιχειρηματολογία’’ περί ‘‘ασφάλειας’’ του Μανιώτη που βασιζόταν στις συννενοήσεις, συνδιαλλαγές, και τις απειλές συγκεκριμένων κρατουμένων εναντίον του Μαζιώτη τις οποίες διαμήνυαν στην υπηρεσία – και η οποία μας μετέφερε – βόλεψε τους πάντες: Τους ίδιους που ήθελαν την πολιτική εξόντωσή μας, την υπηρεσία, την κυβέρνηση, το καθεστώς. Μια κοινή πολιτική όλων των παραπάνω , με την αρωγή όσων την υποστήριξαν, σε ένα ζήτημα-αιχμή της κατασταλτικής πολιτικής: Αποτελεσματικός πόλεμος εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, μόνιμο καθεστώς απομόνωσης του Μαζιώτη, το οποίο ειδικά, συνιστούσε ένα ξεχωριστό ‘‘δώρο’’ προς το καθεστώς.

Και ενώ όλοι γνωρίζουν πως το ποιος ‘‘τρομοκράτης’’ κρατείται σε ειδικές συνθήκες, αποφασίζεται από το υπουργείο και όχι από την υπηρεσία, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι όποιος βγαίνει από αυτές τις συνθήκες είναι απόφαση του υπουργείου, καθώς και ότι ο Μαζιώτης με εντολή του υπουργείου παρέμενε στην απομόνωση, η δημοσιοποιήση από μεριάς μας των όσων ‘‘επιχειρημάτων’’ μας διαμήνυε η υπηρεσία για ‘‘λόγους ασφαλείας’’ του Μαζιώτη και την προοπτική ‘‘να βάλουν άλλους να του την πέσουν’’, παράλληλα με την πίεση που ασκούσαμε με την απεργία πείνας και τον τρόπο που την κάναμε (άρνηση μεταφοράς μας στο νοσοκομείο, άρνηση εξετάσεων κλπ), ανάγκασε το υπουργείο να ‘‘τραβηχτεί’’ από αυτή την συνεργασία με αυτούς που μας πολεμούσαν εκ των έσω προκειμένου να μην επωμιστεί κάποιο πολιτικό κόστος η ίδια και να αφήσει την υπηρεσία και συγκεκριμένα τον διευθυντή Γιαννακόπουλο, που ήταν ο άμεσος αποδέκτης των απειλών και γνώστης του σχεδίου των κρατουμένων , να επωμιστεί όλο το βάρος της απόφασης για το αν θα έμενε ή όχι ο Μαζιώτης στην απομόνωση.
Ο Γιαννακόπουλος με την σειρά του, ενώ η απεργία κορυφωνόταν και η δημοσιοποίηση των όσων μας έλεγε, έγιναν βαρίδι για τον ίδιο σε αυτή την βρώμικη ιστορία που είχε ήδη αποκαλυφθεί από εμάς και ενώ ο ίδιος αντιλαμβανόταν πως η σιωπή αυτών που συμμετείχαν στο να στηθεί το καθεστώς απομόνωσης του Μαζιώτη υποδήλωνε την υλοποίηση αυτών των απειλών, έκανε πίσω στην μέχρι τότε ακλόνητη θέση του ενάντια στο να σπάσει η απομόνωση και έγραψε μια απόφαση για την μεταφορά του Μαζιώτη στην Ε΄πτέρυγα όπου έγινε και η επίθεση. Μια απόφαση που επίσης προμήνυε την επίθεση καθώς έγραφε για ‘‘διενέξεις του Μαζιώτη με άλλους κρατουμένους’’, φωτογραφίζοντας τα γεγονότα του καλοκαιριού και όσους συμμετείχαν. Με δυο λόγια, το υπουργείο έδωσε την ευθύνη της απόφασης στον διευθυντή, ο διευθυντής στους παρακρατικούς της φυλακής και αυτοί διεκπεραίωσαν την υπόσχεση που είχαν δώσει. Η προαναγγελθείσα αυτή επίθεση, παρ’ όλο που έδειξε να σοκάρει πολλούς, είμαστε βέβαιοι ότι αρκετοί την ανέμεναν. Όπως είχε επίσης προαναγγελθεί τόσο ο τρόπος που θα γινόταν όσο και η μεθοδολογία που θα ακολουθούσαν αυτοί που την υποκίνησαν.

Στο κείμενο των 2 και του μετανοημένου, οι συχνές αναφορές σε ‘‘ρουφιανιά’’, ‘‘κατάδοση’’ και τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς ιδίως προς τον Μαζιώτη, για ένα γεγονός που η ίδια η υπηρεσία μας προανήγγειλε και εμείς δημοσιοποιούσαμε περιμένοντας αυτούς τους συγκεκριμένους στους οποίους η ίδια (η υπηρεσία) αναφερόταν να πάρουν θέση, όχι μόνο είναι κίνηση συκοφάντησης για την στοχοποίησή μας και ειδικά του Μαζιωτη αλλά συνιστά επιβεβαίωση των όσων λέμε και συνέχιση στην ίδια κατεύθυνση: Οι 2 ομολογούν την ‘‘επιτυχία’’ του σχεδίου να απομονωθεί ο Μαζιώτης ως ‘‘ανεπιθύμητος’’ όχι μόνο από τους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και από τους ποινικούς κρατούμενους.

Αρχικά δεν κρύβουν την χαρά και ικανοποίησή τους για την επίθεση: ‘‘ Στην Ε΄πτέρυγα κάποιοι κρατούμενοι έδειραν πολύ τον Μαζιώτη ενώ τον τραυμάτισαν με αιχμηρό αντικείμενο (όπως αναφέρει τουλάχιστον ο ίδιος)’’. Να κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να επαναλάβουμε πως καμία συγκεκριμένη αναφορά στα γεγονότα και τους εκτελεστές της επίθεσης δεν έχουμε κάνει εμείς, πράγμα που γνωρίζουν. Κλείνει η παρένθεση. Και συνεχίζουν: ‘‘ Όμως λόγω του τραυματισμένου του εγωισμού από την μη αποδοχή του από τους ποινικούς κρατούμενους αυτή την φορά (είχε εκδιωχθεί και από την Α΄ θέση του υπογείου από τους πολιτικούς κρατούμενους)….’’. (Για την συνέχεια της φράσης θα επανέλθουμε πιο κάτω).

Πόσο πιο σαφές θα μπορούσαν να κάνουν ότι η τελευταία επίθεση είναι η συνέχεια του ‘‘εκδιωγμού’’ του από την Α΄ θέση του υπογείου και της κατάληξης του Μαζιώτη στην απομόνωση; Ενός ‘‘ εκδιωγμού ’’ που δεν έγινε από τους ίδιους φυσικά, αλλά που έβαλαν την υπηρεσία να την διεκπεραιώσει για λογαριασμό τους, - μια πρακτική παρόμοια με αυτή των ρουφιάνων – καθώς κανένας του υπογείου δεν είχε πει πριν τις 30/6 τι πρόβλημα είχε με τον Μαζιώτη κι ενώ το σχέδιό τους για τα γεγονότα της 30ης/6, αλλά και την συνέχεια αυτών είχε δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα. Είχε φροντίσει εξάλλου ο μετανοημένος να δηλώσει δημόσια πως είχε μπει σε εφαρμογή πριν τις 30 Ιουνίου το σχέδιο της διαπόμπευσης, υπονόμευσης και πολέμου εναντίον του Μαζιώτη εντός της φυλακής και σε άλλες πτέρυγες. Ένα σχέδιο που ομολόγησε στην συνεδρίαση της 5ης Ιουλίου (στο εφετείο της α΄ δίκης του Επαναστατικού Αγώνα) με την φράση ‘‘ο Μαζιώτης είναι ανεπιθύμητος απ’ όλες τις πτέρυγες του Κορυδαλλού’’. Όταν εμείς ρωτούσαμε επίμονα τι απειλές είναι αυτές από τον συγκεκριμένο και καλούσαμε να απαντηθούν, κανένας δεν μιλούσε.

Η επίθεση τελικά, ομολογούν οι 2, είναι συνέχεια της απομόνωσης του Μαζιώτη στις 30/6. Πρώτα οι πολιτικοί, τώρα οι ποινικοί.

Ομολογούν ότι ήταν μέρος ενός κοινού σχεδίου, ποινικών και των ίδιων, να μην βγει ο Μαζιώτης από την απομόνωση, πράγμα που η υπηρεσία γνώριζε. Όπως γνώριζε και την εξέλιξη – την επίθεση. Εξ’ άλλου όπως έχουμε ήδη πει, η επίθεση ήταν η ρεβάνς της υπηρεσίας για την απεργία πείνας και για την πίεση που της είχε ασκηθεί.
Ομολογούν ότι λειτούργησαν ως παρακράτος, επιβεβαιώνοντας τα πάντα: Και όσα μας είπε η υπηρεσία πριν την επίθεση και ότι τα όσα έλεγε ο μετανοημένος δεν ήταν λόγια, αλλά μέρος ενός σχεδίου με πρακτικό αποτέλεσμα!
Ομολογούν ότι καλύπτονται και καλύπτουν την υπηρεσία, αφού ποτέ δεν την έπιασαν στο στόμα τους για να την καταγγείλουν για ό, τι μας δήλωνε.

Δεν πέρασαν μόνο με την επίθεση την κόκκινη γραμμή. Προχωρούν ακόμα παραπέρα διασύροντας ειδικά τον Μαζιώτη και κρατώντας τον δρόμο ανοιχτό για τα επόμενα. Στην ουσία προαναγγέλλουν την επόμενη επίθεση εναντίον του μέσω της επίμονης προσπάθειας σπίλωσής του ως ‘‘ρουφιάνου’’.
Χρησιμοποιώντας το δικό μας κείμενο αλλά και την ανακοίνωση που ανέφερε μετά από πληροφορίες από την φυλακή για την πιθανή εμπλοκή ατόμων μιας συγκεκρι-μένης εθνικότητας, μιλούν για ‘‘κατάδοση εθνικότητας’’ (sic) ότι πρόκειται για ‘‘εκδούλευση στην υπηρεσία’’ (αυτοί που προσφέρουν εκδούλευση εδώ και καιρό στην υπηρεσία, κατηγορούν εμάς!), μιλούν για ‘‘ρουφιανιά’’( αυτοί που έγιναν το παρακράτος εναντίον μας). Και συνεχίσουν την απειλή: ‘‘Ακόμα και ο πιο καινούργιος κρατούμενος ξέρει ότι μετά από οποιοδήποτε γεγονός ή συμπλοκή δεν λέμε τίποτα που μπορεί να βοηθήσει την υπηρεσία δίνοντάς τους πληροφορίες, αλλά λύνουμε μόνοι μας ό, τι προκύψει. Αυτό κάνουν όλοι εκτός από τους ρουφιάνους’’.

Εδώ να επισημάνουμε πως δεν πρόκειται για μια ‘‘διαφορά μεταξύ κρατουμένων’’. Τα ‘‘μεταξύ μας’’ δεν ισχύουν. Εδώ πρόκειται για ανοικτό και προαναγγελθέντα πόλεμο που οι ίδιοι είχαν εξαγγείλει, οι οποίοι σε συνεργασία με την υπηρεσία, κράτος και παρακράτος που είναι οι ίδιοι, πραγματοποιούν. Και όπως ισχύει για το κράτος, έτσι και για το παρακράτος – όποιος και αν παίζει αυτό τον ρόλο στις γραμμές του αγώνα – η έννοια της ‘‘ρουφιανιάς’’ είναι γελοία.

Γιατί, τι έμαθε η υπηρεσία, το υπουργείο και η κυβέρνηση; Αυτά που ήξερε πολύ πριν τα μάθουμε εμείς; Πού γνώριζε πριν μας τα πει η ίδια και εμείς τα είπαμε δημόσια; Τι έμαθε η υπηρεσία και η κυβέρνηση; Ότι υπήρχε κοινό σχέδιο κρατουμένων – υπηρεσίας να μείνει ο Μαζιώτης στην απομόνωση για πάντα; Τι έμαθαν όλοι από εμάς; Αυτά που λέγαμε πριν την επίθεση και που οι ίδιοι αποδέχονταν δια της σιωπής τους μην τυχόν και τραβήξουν μέσω μιας διάψευσης, το χαλί κάτω από τα πόδια της υπηρεσίας, η οποία χρησιμοποιούσε τα όσα οι ίδιοι της είχαν πει ότι θα κάνουν για να αρνείται πεισματικά μέχρι την τελευταία στιγμή σχεδόν και ενώ είχαμε καταρρεύσει από την απεργία πείνας να δεχτεί να βγει ο Μαζιώτης από την απομόνωση; Και που για όλα αυτά ήταν πλήρως ενημερωμένο το υπουργείο και ο Σύριζα και διαμήνυαν ότι ο Μαζιώτης θα μείνει στην απομόνωση; Τι νέο έμαθε ο οποιοσδήποτε; Ότι υπήρχαν κοινά συμφέροντα στον πόλεμο εναντίον μας για μια ιδανική για όλους τους κατάληξη του Μαζιώτη ξανά σε καθεστώς εξαίρεσης μετά την επίθεση; Και φυσικά, πού είναι τα ‘‘ νεότερα ’’ μέσω του κειμένου των 2; Ότι ο πόλεμος ενάντιά μας και ενάντια στον Μαζιώτη ειδικά, με κάθε μέσο είναι σε εξέλιξη.
Και μάλιστα το κείμενο αυτό, είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα για μια νέα επίθεση εναντίον του. Και έχουν το θράσος να μας ζητούν να ανακαλέσουμε.

Την ‘‘κόκκινη γραμμή’’ όμως την πέρασαν οριστικά αυτοί που συνεργάζονται με το κράτος και την υπηρεσία εναντίον μας. Γιατί όποιος βρίσκεται μια φορά στην πλευρά του εχθρού, επιστροφή δεν υπάρχει.

Όσο για την διαπόμπευσή μας με τις επανειλημμένες αναφορές περί ‘‘ψυχιατρικών προβλημάτων’’, τις οποίες αρχικά δεν αντιμετωπίσαμε ως έπρεπε, επισημαίνουμε ότι πρόκειται για μια από τις πλέον αισχρές και επικίνδυνες απόπειρες σπίλωσης αγωνιστών και συνιστά μια επίσης ιδανική υπηρεσία στο κράτος, καθώς ούτε ο πιο μακιαβελικός νους εντός του κρατικού μηχανισμού δεν θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει ποτέ εναντίον μας. Αντιθέτως. Ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός, η κυβέρνηση αυτή, αλλά και οι προηγούμενες, οι μηχανισμοί καταστολής και το καθεστώς εν γένει έχουν δηλώσει με κάθε τρόπο – με λόγο και με πράξεις –το πού έχουν ανάγει τον Επαναστατικό Αγώνα και εμάς ως πολιτική απειλή.
Πέρα όμως από τις όποιες γελοιότητες, το κείμενο των 2 συνιστά μια πραγματική απειλή. Είναι συνέχεια της επίθεσης εναντίον του Μαζιώτη, συνιστά διαβεβαίωση της συνέχισης της ύπαρξης και δράσης του ιδίου παρακράτους, υπόσχεται αναβάθμιση και όχι σταμάτημα του πολέμου εναντίον μας και ειδικά του Νίκου Μαζιώτη. Όπως είχε προαναγγελθεί η επίθεση που έγινε, έτσι τώρα από τους 2 και ενυπόγραφα προαναγγέλλεται η επόμενη φάση του πολέμου εναντίον μας, με το κάλεσμα που κάνουν μέσα από κείμενό τους για νέες επιθέσεις ή για απομόνωση. Είτε στην μια είτε στην άλλη περίπτωση, η εκδούλευση που προσφέρουν στην υπηρεσία, την κυβέρνηση και το καθεστώς γενικότερα είναι ανεκτίμητη.

Ας ξεχάσουν όλοι μετά από αυτά τα γεγονότα τα περί ‘‘πολιτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ πολιτικών κρατουμένων’’ με τις οποίες ‘‘δεν ανακατεύονται’’.
Ας ξεχάσουν τα περί ‘‘κοινού στρατοπέδου’’ και ‘‘κοινού εχθρού’’. Ως προς αυτό το
τελευταίο, η πιο κορυφαία πράξη που δεν έμεινε μόνο στα λόγια και στις κούφιες διακηρύξεις, αλλά πραγματοποιήθηκε με έργα και η οποία υποκινήθηκε από την ειλικρινή πίστη ότι παρά τις διαφορές μεταξύ πολιτικών κρατουμένων, υπάρχει ένας κοινός εχθρός, απέναντι στον οποίον είμαστε όλοι εμείς, ήταν η απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο που επιχείρησε η Ρούπα. Η οποία ενέργεια ανύψωσε την αλληλεγγύη σε επίπεδα που δεν αντιστοιχούσε στα δεδομένα της εποχής Ρούπα. Εμείς είμαστε αυτοί που με πολύ κόστος πολιτικό και προσωπικό υπηρετήσαμε όσο κανένας άλλος αυτές τις αρχές της αλληλεγγύης και του κοινού ‘‘στρατοπέδου’’.

Όσα ακολούθησαν την 30η Ιουνίου και τα τελευταία γεγονότα ακύρωσαν στην πράξη αυτές τις αρχές και τις πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων του αγώνα. Γιατί αγώνας και παρακράτος δεν συνυπάρχουν. Τις ‘‘γραμμές’’ των στρατοπέδων και του αγώνα τις έχουν οι ίδιοι αλώσει προς όφελος του εχθρού και ενάντια όχι μόνο σε εμάς, αλλά και στον πραγματικό αντικαθεστωτικό αγώνα συνολικότερα.
Η επίθεση ενάντια στον Μαζιώτη είναι μια κορυφαία ‘‘επιτυχία’’ του εχθρού επί του αγώνα ύστερα από αυτούς που είχαν προηγηθεί: Την προσπάθεια ανάδειξης της μετάνοιας σε ‘‘στάση αγώνα’’, την προσπάθεια παράδοσής μας στον εχθρό ως ‘‘ηττημένους’’ και την προσπάθεια ανάδειξης της αποκήρυξης του Επαναστατικού Αγώνα, της ήττας, της αποκήρυξης της ένοπλης δράσης γενικότερα ως ‘‘στάση αγώνα’’. Την ανάδειξη της συνδιαλλαγής με την υπηρεσία και το κράτος ως ‘‘θεμιτή επιλογή αγώνα’’. Και την προσπάθεια ανάδειξης του Λάμπρου Φούντα ως ‘‘σύμβολο της αποκήρυξης, της ήττας και της μετάνοιας’’.

Ας ξεχάσουν όλοι τα περί ‘‘διενέξεων μεταξύ μας’’. Και ας ξεχάσουν τα περί επιστροφής στην ‘‘πολιτική κανονικότητα’’ του χώρου.
Υπάρχουν γεγονότα που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια τόσο στον χώρο και την ιστορία του όσο και στον ίδιο τον αγώνα και την προοπτική του. Μετά από αυτά τα γεγονότα, τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Και ο αγώνας για την ανατροπή του καθεστώτος και την Κοινωνική Επανάσταση, έχει πληγεί σοβαρά. Το αν επανακάμψει ή όχι, θα εξαρτηθεί από την πολιτική ωριμότητα και το σθένος που θα δείξουν όσοι δεν εθελοτυφλούν και δεν φοβούνται απέναντι σε ό, τι συμβαίνει. Θα εξαρτηθεί από την ειλικρινή και θαρραλέα πολιτική αντίδραση που θα αντιμετωπίσει αυτό το παρακράτος, αλλά και κάθε παρακράτος εντός των ‘‘γραμμών μας’’.

Όσο για εμάς, δεν κάνουμε βήμα πίσω.
Να θυμίσουμε ότι ανάλογα γεγονότα υπάρχουν και άλλα στην ιστορία των κινημάτων. Η διάβρωση των ‘‘γραμμών’’ των αγώνων από τα εκάστοτε καθεστώτα και η αξιοποίηση αυτών που προσφέρονται για συνδιαλλαγή κάθε είδους με τον εχθρό, είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά και επιδιωκόμενη συνθήκη για αυτόν για να πολεμά αγωνιστές. Να θυμίσουμε την περίπτωση της διάβρωσης του ΚΚΕ μέσα στην φυλακή από άτομα που έγιναν χαφιέδες της υπηρεσίας τα οποία μάλιστα, ηγούνταν των φυλακισμένων κομμουνιστών και που δρούσαν ως παρακράτος με τις ευλογίες του κόμματος. Αυτοί οι χαφιέδες φρόντιζαν τους διαφωνούντες να τους περιθωριοποιή-σουν και να τους απομονώσουν με αποτέλεσμα πραγματικοί αγωνιστές να ζουν την κόλαση μιας φυλακής όπου η εξουσία ήταν το ίδιο το κόμμα απ’ όπου προέρχονταν. Και αυτή η εξουσία, η εξουσία των χαφιέδων και των παρακρατικών, είναι πάντα η χειρότερη. Όμως είναι η αποτελεσματικότερη στον πόλεμο του εκάστοτε καθεστώτος εναντίον ενός ειλικρινούς αγώνα για την ανατροπή.

Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης

Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα


Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ