Από το Πλωμάρι στον Λευκό Οίκο

Πίστεψαν πως μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τους. Από το παραθαλάσσιο Πλωμάρι που μύριζε γλυκάνισο και σαπούνι, φτάσαν στο μακρινό Χαρτούμ του Σουδάν, μια δρασκελιά από την Αφρικανική έρημο! Εκεί είπαν θα χτίσουν ξανά τα σπίτια τους... Τους άκουσε όμως ο Θεός και γέλασε... Άλλες οι βουλές του Κυρίου! Ο κυρ-Ηρακλής και η θεία Τέτη, τα κορίτσια, ένα αιώνιο θαρρείς πήγαιν΄- έλα σε αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου... Κι ο «μικρός» της Ρούλας που 'φυγε στην Αμερική αυτή, με τον «Γερμανό», από χθες κάνει περήφανη τη φαμίλια όπου κι αν βρίσκεται σκορπισμένη.

Ο Ράινς Πρίμπους (Reince Reihnhold Priebus) ο εγγονός του κυρ Ηρακλή και της θείας Τέτης, ο γιος της Δήμητρας ντε, που τη φωνάζαμε Ρούλα σαν ερχόταν τα καλοκαίρια στα περβόλια του Πλωμαρίου, να κολυμπήσει σε αγιασμένες θάλασσες κι όχι στη Ερυθρά θάλασσα και στο Νείλο, δεξί χέρι του πολυσυζητημένου νέου Προέδρου της υπερατλαντικής υπερδύναμης, του Ντόναλντ Τραμπ.

«Να προσέξεις και την Ελλάδα μας ε;» του είπε η θεία του η Μαίρη χθες αργά το απόγευμα όταν τα είπε με την αδελφή της, τη Ρούλα, και του 'δωσε και κείνου τα συχαρίκια.

«Είναι καλό παιδί ο ανηψιός μου» είπε χθες στο Αθηναϊκό/ Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η θεία του, φανερά χαρούμενη που ο εγγονός του μετανάστη από το Πλωμάρι στο Χαρτούμ ανηφόρισε τόσο ψηλά.

Χθες το βράδυ, στο Πλωμάρι έβρεχε πολύ. Ο ποταμός που διαπερνά το χωριό κατέβαζε νερά με δύναμη. Έρμο το χωριό, έρμα τα πανέμορφα σοκάκια του. Ο Θεολόγος Πατερέλλης μας οδηγεί στα δαιδαλώδη όμορφα σοκάκια του, στη γειτονιά του Παπάχατζη. Ένα όμορφο σπίτι βαμμένο στα χρώματα της ώχρας και του κυπαρισσιού, με μια μεγάλη πορτάρα καταμεσής είναι το πατρογονικό σπίτι της φαμίλιας του Ράινς Πρίμπους, του επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικάνων. Του δικηγόρου στο επάγγελμα, που έγινε δεξί χέρι του Τραμπ τον οποίο ευχαρίστησε ιδιαιτέρως και ξεχωριστά από όλους χθες, κατά την ευχαριστήρια ομιλία του ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Δεν ξέρουμε στ' αλήθεια τι γνώμη έχει ο Ράινς Πρίμπους, εγγονός του Πλωμαρίτη μετανάστη στο Χαρτούμ της Αφρικής, για τους μετανάστες και αν και κατά πόσο ξέρει τις χαρές στην Ελλάδα για την εκλογή του Προέδρου που στήριξε με νύχια και με δόντια, τις χαρές όσων μισούν τους μετανάστες. Η ιστορία της οικογένειάς του όμως θυμίζει ένα από τα χιλιάδες δράματα που εξελίσσονται στις πόρτες της Ευρώπης και του άλλου πολιτισμένου κόσμου, χρόνια τώρα. Ο παππούς του, Ηρακλής Πιτσιλαδής, έφυγε από το Πλωμάρι σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής από αυτήν που του επεφύλασσε το νησί. «Ελντοράντο» τότε η Αφρική πίστεψε μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες που φτάσανε ως εκεί, πως ήταν η καινούρια του πατρίδα. Παντρεύτηκε την Εριέττα Φρατζόγλου κι αυτή από το Πλωμάρι, τη θεία Τέτη που λεγαμε παραπάνω, κι εκεί στο βορειοκεντρικό Αγγλο-Αιγυπτιακό Σουδάν, στη συμβολή του Λευκού και του Γαλάζιου Νείλου, είπαν πως είναι ο τόπος τους. Εκεί κάναν τα παιδιά τους. Τη Μαρία, την Ελπινίκη, τη Δήμητρα (τη Ρούλα μάνα του Ράϊνς) και την Πηνελόπη.

«Τα καλοκαίρια - θυμάται ο Ξενοφών Μαυραγάννης Πρόεδρος της ιστορικής Λέσχης Πλωμαρίου «Βενιαμίν ο Λέσβιος» - η θεία Τέτη συγγενής της οικογένειας μου, ερχόταν στο Πλωμάρι. Στο περβόλι μας τα κορίτσια θέλαν να φάνε ντουρασάνι, δηλαδή καλαμπόκι σε κάποια διάλεκτο εκεί στο Σουδάν. Γελούσαμε γιατί εμείς στο Πλωμάρι το καλαμπόκι το είχαμε μοναχά για ζωοτροφή...». Κι οι ιστορίες των καλοζωισμένων μεταναστών που πάνε κι έρχονται από τη γη της επαγγελίας στον τόπο καταγωγής έρχονται η μια μετά την άλλη... Μαζί με τα χρόνια.

Η Δήμητρα εκεί στο Χαρτούμ γνωρίζει κι ερωτεύεται έναν Αμερικανό με γερμανικές, εγγλέζικες και ρωσικές ρίζες. Παντρεύονται και φεύγουν για την Αμερική. Εκεί γεννιέται ο Ράινς που ακολουθεί τη φαμίλια της μεσίτριας πια Ρούλας και του ηλεκτρολόγου πατέρα του ως το Γουισκόνσιν όπου τελικά λένε πως ρίζωσαν... Εν τω μεταξύ, η Πλωμαρίτ΄σα μάνα (να 'ξεραν εκεί στην Αμερική τι πάει να πει Πλωμαρίτισσες μάνες) πατάει πόδι και ο Ράινς βαφτίζεται χριστιανός ορθόδοξος. Του μαθαίνει ελληνικά και του μιλά για την μακρινή Ελλάδα. «Μιλά αρκετά καλά τα Ελληνικά ο Ράινς» λέει η θεία του η Μαίρη «και παλιότερα ερχόταν και στην Ελλάδα και μας έβλεπε» προσθέτει.

Η υπόλοιπη φαμίλια χάνει κι αυτή τη γη της Επαγγελίας. Το Σουδάν ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, αντάρτικα και Μαύρος Σεπτέμβρης και σφαγές και αντάρτες από το Νταρφούρ και ποιος θα ελέγξει τις πετρελαιοπηγές, η άλλοτε κραταιά Ρωμαίικη κοινότητα των 20.000 Ελλήνων γίνεται μια χούφτα λίγων εκατοντάδων. Η φαμίλια του κυρ- Ηρακλή Πιτσιλαδή αφήνει πίσω της ό,τι κατάφερε και φεύγει για το χωνευτήρι της Αθήνας όπου τα «κορίτσια» μεγάλες γυναίκες πια ζουν με τις οικογένειες τους. Ακόμα και χθες ανάμεσα στις χαρές για τη μεγάλη γιορτή του ανιψιού του Ράινς, το Πλωμάρι χωρούσε. «Το αγαπάμε το Πλωμάρι. Αχ και να γυρίζαμε εκεί...» μας είπε η κ. Μαίρη.

Χθες Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, το βράδυ, στα σοκάκια της γειτονιάς στο Παπάχατζη στο κέντρο του Πλωμαριού, έβρεχε δυνατά... Τα νερά κυλούσαν στα σκαλοπάτια του σπιτιού της φαμίλιας του Ηρακλή Πιτσιλαδή. Έρμο το σοκάκι, έρμο και σκοτεινό το σπίτι. Έναν αιώνα μετανάστες θαρρείς και γιόρταζαν χιλιάδες μίλια μακριά. Στην Ουάσιγκτον, στο οβάλ γραφείο θα στέκει ανάμεσα στους άλλους και το εγγόνι εκείνης τας φαμίλιας των μεταναστών από το Πλωμάρι στο Χαρτούμ της Αφρικής. Και οι ήχοι από τις σαμπάνιες που ανοίγονταν τιμής ένεκεν του Τραμπ φτάναν ως το Πλωμάρι μαζί με τα αστραπόβροντα και είχαν ήχους σαν να έλεγαν πως στο τέλος η ανθρωπιά νικά απ' όπου κι αν έρχεται, όπου κι αν ριζώνει...

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ