Θέλω κι εγώ να γίνω υπάλληλος της ελληνικής βουλής...

Γράφει η Λέτα Καλαμαρα
Η αποκάλυψη του εξωφρενικού ποσού των 500.000 ευρώ ως εφάπαξ εργασίας για υπαλλήλους στην ελληνική Βουλή σηματοδοτεί...
και τη βαριά αρρωστημένη κοινωνία μας.
Σε μία κοινωνία ελλειμματική σε κάθε τομέα της η καταλήστευση του δημοσίου χρήματος είτε νομότυπα είτε παράνομα αποτέλεσε το εθνικό σπορ για δεκαετίες με δυστυχώς κρούσματά της να λαμβάνουν χώρα ακόμα και πέντε χρόνια μετά την πτώχευση της χώρας που αποκρύφτηκε εντέχνως και εις βάρος του λαού. 
Εν αντιθέσει με την Ισλανδία που η διεθνής ομολογία της χρεοκοπίας της και η αναγέννησή της με υγιείς δυνάμεις και πρόσωπα την έφερε μέσα σε λίγα χρόνια στην έξοδο της κοινωνικής και οικονομική της κρίσης της.
Το αίσχος των αμοιβών των κρατικών υπαλλήλων και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ συνεχίζεται σε μία κοινωνία ανέργων και συνταξιούχων της πείνας. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αρνούνται να διαλύσουν το ελληνικό όνειρο.
Κρατικοί κηφήνες, αγνώστου παιδείας και ενίοτε διαμονής, συγγενείς και φίλοι, λαθροβιούν και γλεντούν με τα λεφτά φορολογουμένων και δανεικών ανταλλάσσοντας την εθνική κυριαρχία με την ατομική τους ηδονή. Συνένοχοι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί ταγοί από το  55% της κοινωνίας.
Το ελληνικό όνειρο αντιδιαμετρικό με το αντίστοιχο αμερικανικό του πλούτου με κόπο και του εθνικιστικού γερμανικού αποτελεί κυρίαρχο ακόμα γενεσιουργό καρκίνωμα στο DNA των Ελλήνων. Στρατιές ανέργων αρνούνται επιδεικτικά την ατομική εργασία και απαιτούν έναν κρατικό διορισμό. Σε αναμονή παρασιτούν από έναν άλλο κρατικό υπάλληλο της κοινωνίας που έζησε το όνειρο ή ακόμα δεν ξύπνησε και απολαμβάνει την ασφάλεια των βρώμικων καταθέσεων σε ξένες και ελληνικές τράπεζες.
Ο πόνος της ελληνικής κοινωνίας ακόμα δεν έχει ακουμπήσει αυτόν της Ισλανδίας και η κοινωνία μας με το θεσμικό αρχηγό εξακολουθεί να εμπορεύεται τη ζωή των αγέννητων εγγονιών μας για να συνεχίσει την ανέμελη ζωή του κρατικού παρασιτισμού από τους υπαλλήλους του και τις άνευρες ιδιωτικές εταιρείες που θυμίζουν τις συνεργαζόμενες κομμουνιστικές πρωτοβουλίες των καθεστώτων της ιδεαλιστικής κρατικής Ανατολικής Ευρώπης.
Όσο το ελληνικό όνειρο δεν αλλάζει δεν μπορεί να αλλάξει και η κοινωνία μας. Δεν μπορούν να αλλάξουν οι θεσμοί της και αναζητούν λίγη νομιμοποίηση σε ένα δανεικό μπουφάν.
Σε μία εξουσία που δεν υπάρχει και βρίσκεται  μόνο σε ψεύτικές φωτογραφίες εξουσίας εικονικής πραγματικότητας.
Όσο για τους κροίσους υπάλληλους της Βουλής σε μία οικονομία των 300 ευρώ δεν μπορεί παρά οίκτος να αρμόζει, σε κάτι που λαμβάνουν χωρίς να το αξίζουν για να το βρουν οι απόγονοί τους σε μία κοινωνία ζόμπι...